Na het werkbezoek aan Ivoorkust in juli wilden we ook Ghana nog bezoeken. We willen in West Afrika een nieuw station opstarten, maar hadden nog geen besluit genomen over welk land. De groep was dit keer kleiner, alleen Gorden, mijn collega van SeedCo en ik zouden present zijn. De reis was pas laat op de agenda gekomen en de beste week bleek begin oktober te zijn. Toen we deze reis inplanden, was er nog maar 3 dagen voor we naar Europa zouden vertrekken en was een visumaanvraag voor Ghana lastig. Via contacten die onze mensen uit Ghana hadden op de ambassade in Pretoria heb ik proberen te regelen dat ik op maandag 7 oktober naar de ambassade zou komen en nog diezelfde dag het visum zou krijgen. Normaalgesproken duurt een expres procedure 24 uur, maar in dit geval kon dat niet, omdat we op dinsdag moesten vliegen. Dat het perse op dinsdag moest, kwam omdat er alleen op dinsdag en zaterdag een directe vlucht naar Accra (de hoofdstad van Ghana) is. Je kunt iedere dag via Addis Abeba vliegen, maar dat kost ten eerste veel meer tijd en is weer de vlucht die zowel heen als terug ’s nachts gaat.
Op maandag 7 oktober had ik om 9 uur een afspraak op de ambassade. Het was helemaal niet druk, ik was als eerste aan de beurt, maar de mevrouw achter de balie zij dat ik morgen moest terugkomen om het visum op te halen. Toen ik uitlegde dat ik al contact had gehad en ze het voor mij dezelfde dag zouden doen, zei ze, na overleg met iemand anders, dat ik tussen 13 en 14 uur terug moest komen om het visum op te halen.
Toen ik na 13 uur weer terugkwam, zei ze opeens dat ze bedoelde dat ik morgen moest terugkomen. Na weer uitleggen ging ze weer naar achteren. Het bleek dat de persoon die erover ging in een vergadering zat. Ik zou later kunnen terugkomen, maar dit had weinig zin, omdat ik dan weer terug moest komen, dus ik ben daar blijven wachten. na ongeveer een half uur bleek dat het visum in mijn paspoort was geplakt en kon ik dus naar Accra vertrekken de volgende dag.
De vlucht heen was een dagvlucht van ongeveer 6 uur. Het vliegveld was erg efficiënt en in no time waren we door alle controles (ik was nu al met mijn collega Gorden, die ook via Johannesburg was gevlogen ( hij woont in Harare, Zimbabwe)). Het klimaat was duidelijk anders, de temperatuur was niet zo verschillend, maar het was erg vochtig in deze tropische omgeving.
Samen met onze lokale collega Godfred zijn we vervolgens in een paar dagen naar het noorden van Ghana gereden, met onderweg een aantal bezoeken aan maisvelden en instituten. Het rijden kostte erg veel tijd, door drukte, slechte asfaltwegen en veel langzaam vrachtverkeer. Dit is de hoofdroute van de haven van Accra naar Burkina Faso en Mali.
Op zondag zijn we vanuit het Noorden weer teruggevlogen naar Accra, waarna we maandag nog in de buurt van Accra mais- en rijstvelden hebben bezocht.
Al met al was het een nuttig en interessant bezoek en Ghana bezit zeker mogelijkheden om een eigen station op te starten.
Waar en in de buurt van Accra nog veel auto’s op de weg zijn, zijn er in het noorden erg veel brommers en tuktuks op de weg.
En onderweg zie je veel vrouwen spullen dragen op hun hoofd, soms ook om aan voorbijgangers te verkopen. En soms is het erg zwaar, zo zag ik iemand met zeker een flesje of 20 water (500 ml) op haar hoofd. En ook een vrouw met een schaal met doppinda’s, perfect gestapeld, zodat ze er niet afrolden. Een verkeerde beweging en alles ligt op de grond volgens mij.
In het noorden was veel mais, vooral bij veel kleine boeren. En soms werd de mais gewoon op de straat gedroogd
En voor wie nog nooit een rijstveld heeft gezien:
De terugvlucht was ’s nachts, we vertrokken rond 20 uur uit Accra en kwamen net na 4 uur in de ochtend in Johannesburg aan (tijdverschil 2 uur). Na even een koffie te hebben gedronken op het vliegveld (het was nog donker), was ik rond 7 uur in de ochtend weer thuis.