Vanaf nu is het mogelijk een mailtje te ontvangen wanneer we een nieuw bericht op ons blog zetten. Wanneer je dat wilt, meld je dan aan via het onderstaande formulier. Let op, ook even je email adres bevestigen via de link die je in je mailbox ontvangt.
Een deel van de Cape Camino wandelen: winelands section
Begin januari hadden we besloten een Camino in Zuid-Afrika te gaan wandelen. Een Camino is een wandelroute waarbij je van accommodatie naar accommodatie loopt en waarbij je bagage over het algemeen vervoerd worden. Er worden in Zuid-Afrika vele Camino’s aangeboden, waarbij je vaak in groepen loopt. Wij wilden liever individueel lopen en zo kwamen we bij de Cape Camino uit (capecamino.co.za). De totale route is 38 dagen, maar je kunt ook stukken van deze route lopen. Wij hebben voor het Winelands deel gekozen. Het is 7 dagen wandelen in vooral de wijnstreek van Zuid-Afrika, dicht bij Kaapstad. Het werd ons aangeraden niet midden in de zomer te gaan wandelen, en zo kwamen we uit op eind maart/begin april. De route is flexibel en hangt af van de beschikbaarheid van de accommodaties. We boeken 7 dagen wandelen, maar weten niet precies hoe onze route eruit gaat zien. Dat horen we pas een paar weken voor vertrek van de organisatie. Toen we deze route ontvingen, bleek dat we niet op de officiële dag 1 van de route beginnen, maar op dag 3, en dan ook eindigen op dag 9.
Op zaterdag 29 maart zijn we van Johannesburg naar Kaapstad gevlogen. Aldaar werden we opgehaald door de gastheer van onze eerste accomodatie, boerderij Blou Porcelein. Dit is wel tegen extra betaling, maar om nu een auto voor een week te huren en verder niet te gebruiken, leek ons ook niet echt handig.
Onderweg kwamen we aan de praat en bleek dat op deze boerderij tarweproefvelden lagen (niet nu, maar in de winter). Toen we er uiteindelijk waren heb ik het nagekeken en bleek dat ik eind oktober 2024 op deze boerderij geweest was om deze tarweproefvelden te bekijken.
Onze accommodatie was wel erg primitief. Het was een hokje in de schuur, zonder echte ramen en ventilatie, met een gootsteen en douche buiten. Het eten dat we kregen was ook niets bijzonders. Onze gastvrouw was Theresa en zij zou ons aan het eind ook weer terugbrengen naar het vliegveld van Kaapstad.
De volgende ochtend zou onze chaperone (de plaatselijke gids) om 8 uur komen om met ons de eerste wandeling te gaan lopen. Bij deze Camino wordt je meestal door een gids begeleidt (is ingesloten bij de prijs) voor de veiligheid en de route, en ook omdat de route nogal eens over privéterrein gaat.
Onze gids Willem was een kunstenaar uit Riebeek-Kasteel, waar we naartoe zouden wandelen. De eerste boerderij was in de buurt van Hermon gelegen. We liepen grotendeels over boerenland, soms boerenwegen in de richting van Riebeek-Kasteel. De route was totaal ongeveer 13 km, met een hoogteverschil van ongeveer 225 m. Op een gegeven moment kwamen we ook in een weiland waar een groep stieren liep, waarvan sommige erg imposant. Gelukkig waren deze niet agressief en konden we ze zonder problemen passeren.
Rond 11 uur kwamen we al in Riebeek-Kasteel aan. Dit is een mooi dorpje met winkels en restaurants. Na koffie te hebben gedronken met de gids, hebben we afscheid van hem genomen, nadat hij ons bij de accommodatie had afgezet. Dit keer was het een stuk beter, een mooie kamer met normale voorzieningen. Na even opknappen zijn we eerst het dorp gaan verkennen, ook om te lunchen. Dit hebben we gedaan bij een Frans/Europees restaurant (Au Bouchon Rouge). De middag hebben we vooral gerelaxt en voor de avond was er voor ons een tafel gereserveerd in een ander restaurant (La Parrilla). In beide restaurants hebben we goed kunnen eten. In Riebeek-Kasteel staat trouwens geen kasteel, mocht je dat denken. De naam is ontleend aan de berg die ernaast ligt, de Kasteelberg. Hij zou de vorm van een kasteel hebben, maar daar moet je wel erg veel fantasie voor hebben.
De volgende dag zou onze gids om half 8 bij ons zijn. We zouden dan naar een bistro lopen op 5-6 km afstand. Daar zouden we dan ontbijten. Elsie was onze gids vandaag en de route zou ons naar Gouda leiden. De Gouda in Zuid-Afrika is een stuk kleiner dan deze in Nederland, het werd in onze routebeschrijving omschreven als een ‘one-horse-town’.
Maar eerst kwamen we na ruim 5 km bij onze ontbijtstop, Deli-Co. Dit is een gigantische schapen-slachterij, maar daarnaast hadden ze ook een winkel en bistro. In de bistro kregen we ons ontbijt, roerei, spek, champignons en toast. En bij Tineke was de toast vervangen door avocado. Dit was een goed ontbijt waarop we de rest van de wandeling zouden kunnen voltooien. De totale wandeling zou rond de 20 km bedragen.
Waar het stuk naar de Deli-Co al saai was, rechte grindwegen met veel stof van passerende auto’s, veranderde dat niet veel voor de rest van de route. We liepen langs boerenakkers, waar niks groeide vanwege de zomerdroogte en waar straks tarwe en canola gezaaid zou worden. Dat zijn dus wintergewassen hier, met een oogst in november. Die kunnen hier dan groeien omdat er in de winter regen valt.
Het werd steeds warmer, de zon scheen uitbundig en er was nauwelijks beschutting onderweg. Uiteindelijk kwam rond 13 uur Gouda in zicht en kwamen we bij onze bestemming aan (na 20 km). Wij zouden slapen in een accomodatie bij mensen thuis. Zij waren echter aan het verbouwen, dus we kregen een kamer bij de buurman.
Waar Tineke een lunch bij zich had (rijstwafels met pindakaas), moest ik nog een lunch zien te bemachtigen. Er waren 3 kleine supermarkten naast onze accommodatie, maar er was niet echt veel lunchwaardigs verkrijgbaar. Uiteindelijk heb ik 2 muffins gegeten (die ik nog bij me had) en een zakje chips. Er was ook verder geen restaurant o.i.d.
Die avond zouden we bij onze gastheer/dame gaan eten, we hadden een braai in het vooruitzicht. De gastheer is slager en het vlees was dan ook goed en erg mals. Daarbij een ovenschaal met aardappelen en gemengde groentes, erg lekker allemaal.
Morgen moet er wel weer een goede lunch mogelijk zijn, want we lopen dan naar Tulbagh, waar goede voorzieningen zijn. Het zal een wandeling van 16-18 km zijn en onze chaperone is dit keer de zus van de slager. De route zou ook minder saai dan vandaag moeten zijn.
Dag 3 is inderdaad een minder saaie route, we moeten omhoog, over een pas, want Tulbagh ligt aan de andere kant van de berg. En dit keer lopen we niet langs de weg, maar langs een kanaaltje dat richting voëlvlei dam gaat. Het brengt water vanuit de bergen naar dit meer. Kaapstad krijgt zijn drinkwater vervolgens vanuit dit stuwmeer.
Wanneer het kanaal afbuigt naar het stuwmeer, gaan wij via een wandelpad omhoog naar de pas en uiteindelijk komen we dan bij de weg uit die ook omhoog gaat. Deze weg kruist de rivier die ook door het dal loopt en wij steken over en gaan vervolgens op een paadje langs de spoorlijn verder. Een klein stukje lopen we ook over het spoor, maar er werd ons verzekerd dat er bijna nooit een trein rijdt.
Uiteindelijk komen we bij een tuincentrum aan, waar ook een café is waar we koffie kunnen drinken. Na de koffie moeten we nog naar het dorp Tulbagh lopen, dat is een lange rechte weg het dorp in.
Onze accommodatie is Wittedrift Manor, het lijkt een oud huis, helemaal in oude stijl ook ingericht. We horen echter later dat het huis in 1975, maar in oude stijl, gebouwd is. Het is dan bijna middag en we willen ergens iets eten. We komen uit bij Chef & Co, waar ze een broodje voor mij en een glutenvrije salade voor Tineke hebben. Wel slagen ze er nog in om mij eerst het verkeerde broodje te geven (terwijl er bijna geen gasten zijn). Daarna hebben we nog wat water en andere zaken gekocht bij de SPAR en de rest van de middag hebben we vervolgens gerelaxt in het hotel. Die avond gaan we eten in Readers, dit is een restaurant dat gerund wordt door de eigenaresse van het hotel en dicht bij het hotel ligt. Ze was speciaal voor ons open, want normaalgesproken is ze op dinsdag dicht. En ze had werk gemaakt van de glutenvrije maaltijd, alles was aangepast zodat Tineke ook boboti kon eten. Het was allemaal erg lekker, alleen veel te veel. De eigenaresse was zelf ook een lekkere eter, denken we, want ze was behoorlijk kolossaal.
De volgende ochtend zou ze ons ook een ontbijt meegeven, daarvoor had ze dan speciaal glutenvrij brood gebakken. Volgens de planning die we hadden zou er die dag geen chaperone zijn, maar deze bleek er toch te zijn voor het eerste deel van de route. We konden kiezen voor een korte route (7 km) of een mooiere, maar langere route (13km). We kozen natuurlijk voor de langere en hiervoor ging de gids mee, want deze liep over privéterreinen. En inderdaad was het een mooie route door de fruitboomgaarden. Helaas was al het fruit al geoogst. Uiteindelijk kwamen we na ongeveer 9 km bij Wine Estate Montpellier aan. De route liep over deze estate vervolgens verder naar Oudekloof Wine Estate. Omdat het nu zichzelf wees, nam de gids hier afscheid van ons. We konden een kop koffie drinken bij Montpellier en dat hebben we dan ook eerst gedaan. Daarna zijn we verder gelopen en het laatste stuk ging omhoog, omdat Oudekloof tegen de helling geplakt ligt. Vandaar zouden we de volgende dag verder gaan, de pas over en dan weer de farmlands in.
We waren nu weer voor de middag op de plaats van bestemming (13 km gelopen) en konden die middag weer relaxen, met een mooi uitzicht op het dal en het zwembad. Het zwembad zag er mooi uit, maar het water was nogal fris, dus we hebben niet gezwommen.
In dit hotel waren meer gasten die ook gewandeld hadden en de eigenaren organiseerden tegen de avond een tocht met de trekker naar de bergtop, waar we dan de zonsondergang konden zien, onder het genot van een hapje en een drankje. De wind was echter de middag behoorlijk aangehaald en boven op de top stond heel veel wind. Gelukkig konden we een luw plekje vinden om wat te nuttigen en de zonsondergang te zien.
Na terugkomst hebben we met alle gasten en de gastheer en -dame de avondmaaltijd gebruikt, nigeriaanse kip met rijst. Tineke kreeg de kip apart geserveerd vanwege de gluten. De schuur waar we de maaltijd nuttigden stond helemaal vol met prullaria.
De wind bleef de hele nacht waaien en toen we ’s ochtends wakker werden, waaide het nog steeds behoorlijk hard.
De vijfde dag zou onze langste wandeling van de week betekenen. Volgens opgave 26 km, waarbij we eerst omhoog gingen naar de Oudekloof pas en dan afdalen naar de farmlands. Onze gids was nu een getrainde wandelaar. Ik merkte dat gelijk op de eerste 100 meter, waar hij al gelijk een voorsprong nam. We hadden nu 2 x een gids gehad die wij eruit liepen, maar deze gids liep ons er steeds uit. Hij was ook niet zo spraakzaam, dus dat was wellicht ook een reden. De klim omhoog was goed te doen, ook al omdat het pad een vlak betonpad was. De afdaling was lastiger, met veel losse stenen soms. Het lastigst was echter de wind, er stond een sterke wind in de rug, waardoor je moest oppassen niet om te waaien.
Uiteindelijk kwamen we weer beneden bij het kanaaltje uit, dat we 2 dagen eerder ook waren gepasseerd. We zijn een tijd langs dit kanaal gelopen en dan uiteindelijk via een boerderij richting de doorgaande weg gelopen. Daar aangekomen hadden we er al weer 13 km opzitten. Het zou die dag erg warm worden (36 graden), maar door de wind hadden we er op dat moment nog maar weinig last van. We staken de verharde weg over en via andere boerderijen liepen we verder richting onze eindbestemming, Sandvlei farm. De wegen waren goed, grind maar vlak, en vaak een beetje glooiend. Tegen de middag werd het toch weer warm, maar de wind hielp een beetje om het dragelijk te houden.
Uiteindelijk kwamen we rond 12.45 uur bij onze accommodatie aan. Dit was een voormalige school, die omgebouwd was tot pelgrims-accommodatie. In het gebouw stonden 7 bedden, een keukentje, zitgelegenheid en 2 badkamers. Omdat wij de 2 enige gasten waren, hadden we dit allemaal voor onszelf.
Het duurde even voor onze bagage ook aankwam, maar we konden al weer de rest van de middag relaxen. Omdat het in de middle of nowhere lag, viel er verder ook niets te beleven.
Om 4 uur kwam onze gastvrouw even langs. Ze ging schapen/lammeren voeren en Tineke is even met haar meegegaan om te kijken. Om 6 uur kwam ze ons eten brengen (lam, groente, sla en zoete aardappel). Het was inmiddels erg warm binnen en ook toen het donker werd koelde het nauwelijks af. We konden een paar ramen openzetten, maar de temperatuur binnen bleef de eerste uren erg hoog. Pas in de loop van de nacht koelde het verder af en konden we weer onder een laken slapen.
De volgende ochtend moesten we ongeveer 16 km lopen naar de volgende boerderij, Nuwefontein. Het zou een gemakkelijke route zijn en we hadden dan ook geen chaperone/gids. Er stonden overal pijlen langs de route en inderdaad was het niet lastig. We liepen vooral over boerenwegen en langs boerderijen en tijdens de hele wandeling hebben we geen auto gezien. Het terrein ging wat op en neer, maar overal was het droog en dor. We zagen af en toe wat schapen lopen, en toen we dichter bij onze bestemming kwamen zelfs nog meer. De boerderij die onze bestemming is, was namelijk een schapenboerderij. De temperatuur liep ook gestaag weer op en toen we over waren, was het al weer behoorlijk warm. De wind maakte het nog een beetje uit te houden, maar die viel vervolgens ’s middags ook grotendeels weg.
Onze hotelkamer was dit keer in de paardenstal gebouwd, met gemeenschappelijke toiletten en douchen. Maar we waren weer de enige gasten, dus dat maakte niet zoveel uit. Het dak was ongeisoleerde golfplaat, en in de loop van de middag werd het dan ook erg warm op onze kamer. We konden op het terras zitten in de schaduw, maar het grootste gebrek was een goede stoel, zoals we al zo vaak hadden meegemaakt.
Rond 6 uur konden we bij de gastvrouw in huis eten. Hier kwamen we aan de praat met de boer en hij kende zelfs Limagrain. Hij zaaide tarwerassen van ons en kende onze agent in de buurt. Hij had ongeveer 450 ha tarwe en zaaide daarbij medics. Ik wist eerst niet wat dat was, maar uiteindelijk bleek het een soort lucerne te zijn dat voor groenbemesting zorgde. Zijn opbrengsten per ha waren gemiddeld 2.5 tot 3 ton, met een regen van gemiddeld 280 mm per seizoen. Daarnaast had hij ongeveer 500 schapen. Door de lage tarweprijs was het echter niet een echt goede business.
Zoals iedere keer was het eten weer aangepast aan Tineke, dit keer een glutenvrije curry met rijst en salade. En weer was het een lekkere maaltijd. Die avond was het weer erg warm in onze slaapgelegenheid en duurde het vrij lang voor de temperatuur daalde. En toen we ’s ochtends wakker werden, was er geen elektriciteit. Dat bleek vaker voor te komen, er zat ergens een fout in de lijn van Eskom. Rond 9 uur kwam de stroom echter terug.
Die ochtend, de dag van onze terugreis, konden we nog een route op de boerderij lopen, maar gezien het dorre en droge landschap hebben we daar maar vanaf gezien. We werden om 11 uur opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Daarvoor aten we een ontbijt met fruit en eieren bij de mensen thuis. Theresa, onze gastvrouw van de eerste dag, kwam ons ophalen en bracht ons naar het vliegveld. Onderweg kwamen we aan de praat en bleek dat ze ook een gids was die toeristen rondleidde in Kaapstad. Bovendien was haar vader van Duitse origine en daardoor had zij nog steeds een Duits paspoort, wat het reizen vergemakkelijkt. Zij ging binnenkort de Spaanse camino lopen (naar Santiago de Compostella). Onderweg hadden we ook al meerdere mensen ontmoet die deze al gelopen hadden (alle Zuid-Afrikanen).
De terugreis naar huis verliep verder vlot, we waren rond 18 uur weer in Johannesburg.
Aan het eind was het een leuke ervaring, ook al omdat je veel meer met de plaatselijke bevolking in aanraking komt. Het is voor herhaling vatbaar, maar niet om de hele route te lopen. Er is nog een strand-sectie en een peninsula sectie die ons wel leuk lijkt.
De route die we gelopen hebben kun je op het kaartje hieronder zien:
In totaal hebben we 102 km gewandeld, met een totale stijging van 1204 meter. In totaal hebben we daar 20,5 uur over gedaan (netto wandeltijd).
Zie hieronder de wandelingen per dag:
https://www.strava.com/activities/14026830072
https://www.strava.com/activities/14037228710
https://www.strava.com/activities/14046292418
https://www.strava.com/activities/14056334447
Bezoek aan het Krugerpark, 21-23 februari 2025
Na terugkomst uit Nederland wilden we nog wel een keer naar het Krugerpark voor een lang weekend. Bij het raadplegen van beschikbaarheid kwam 21-23 februari als geschikt uit de bus. Wel moesten we in 2 verschillende huisjes in Skukuza verblijven, omdat er geen enkel huisje deze 2 nachten beschikbaar was. De eerste nacht hadden we een huisje met een complete keuken, de tweede nacht ontbraken de kookplaatjes.
We zijn vrijdagmorgen om 6 uur vertrokken en waren rond 10 uur bij de poort van het Krugerpark. Al snel zagen we een leeuw, maar die lag nogal verborgen in het gras. En even verder warempel ook 5 neushoorns, waarbij er 3 vlakbij een zonder obstakels ervoor waren.
We zagen de rest van de dag wel allerlei dieren, maar geen bijzondere verder.
De volgende dag zagen we ook weer allerlei dieren, waaronder een leeuw die weer verborgen in het gras was en impala’s probeerde te verrassen. Net als de vorige keer zagen we geen luipaard, maar de rest van de big 5 hebben we dan al wel gezien.
De volgende ochtend zag Tineke, toen we wilden wegrijden, in de boom voor ons huisje een vogel, wat uiteindelijk een purple-crested Turaco bleek te zijn. Deze vogel deed erg zijn best uit het zicht te blijven, maar toch heb ik een aantal foto’s kunnen maken:
Deze vogel hadden we eerder gezien, maar dat was in St. Lucia, aan de oostkust van Zuid-Afrika.
We reden die ochtend van Skukuza naar Lower Sabie, om daar te ontbijten en dan via Crocodile Bridge terug naar huis te rijden. Een aantal weken geleden was er in Skukuza overvloedig regen gevallen, waardoor er een brug was weggespoeld en je via een omweg naar Lower Sabie kon rijden. De vorige dag echter was er een kortere omleiding geopend en we zijn dan ook via deze kortere omweg gereden. Onderweg stonden er 2 auto’s stil en we wisten niet wat ze zagen. Toen we het vroegen, zeiden ze dat er een grote krokodil in de struiken lag en vlak daarbij een luipaard. Wij konden dat maar amper geloven en eerst zagen we de krokodil ook niet. Na omdraaien kwamen we in een betere positie en toen zag ik opeens inderdaad een enorme krokodil:
En toen we daar het zicht op hadden, zag ik ook opeens wat bewegen in de struiken ernaast. En warempel, daar kwam ook de kop van het luipaard in zicht. Het luipaard was wat aan het grommen naar de krokodil:
De krokodil had er echter snel genoeg van en vertrok, waarna we het luipaard ook niet meer zagen. Uiteindelijk hadden we echter daardoor wel weer eens de big 5 in het lange weekend gespot.
Na een ontbijt in Lower Sabie zijn we verder naar Crocodile Bridge gereden en vandaar naar huis.
Hieronder nog een impressie van de dieren die we gezien hebben (zeker niet volledig), waaronder weer veel vogels:
Bezoek aan Botswana en Nederland
In Januari 2025 zijn we weer naar Nederland gereisd, onder andere om ons nieuwe visum op te halen. Bovendien moesten we even Zuid-Afrika uit, omdat ons bestaande visum op 30 januari 2025 afliep.
De week voor onze reis naar Nederland had ik nog een vergadering in Botswana. Deze vergadering kwam pas ter sprake toen onze vlucht naar Nederland al geboekt was, dus het werd een beetje plannen met de tijd. De vergadering was in Maun, de plaats waar we ook vorig jaar op vakantie waren geweest en vanwaar je de Okavanga Delta mooi kunt bezoeken. Omdat er slechts 1 vlucht per dag is vanuit Johannesburg, moest ik op vrijdag terugvliegen en dezelfde dag weer vertrekken naar Nederland. Omdat de vlucht naar Amsterdam pas om middernacht was, paste dit toch en kon ik zelfs nog naar huis om de koffer opnieuw te pakken en te eten.
Het bezoek aan Botswana was een belevenis op zich. We hadden 3 dagen vergaderingen, maar 1 dag was ingeruimd voor een bezoek aan de Okavanga Delta. We moesten daar voor vroeg op, de bus bracht ons naar het vliegveld om 5.15 uur, en vandaar zouden we met een klein vliegtuigje in de Okavanga Delta vliegen en vandaar met een safari auto en een bootje verder gaan. Toen ik echter ’s morgens wakker werd, was er stromende regen en werd het vertrek uitgesteld. Bovendien viel ook nog de elektriciteit op mijn kamer uit, waardoor ik bij een zaklamp moest douchen. We hadden daardoor tijd te ontbijten (normaalgesproken zouden we het ontbijt meenemen). Het gebouw was niet bepaald op regen berekend, het water kwam langs een lamp naar beneden gestroomd en het terras stond deels blank.
Uiteindelijk werd het toch wat droger en vertrokken we naar het vliegveld, waar we met een aantal vliegtuigjes in de Okavanga Delta werden gevlogen.
Daar aangekomen gingen we met een safari auto verder. Helaas zagen we niet bepaald veel dieren. Uiteindelijk kwamen we bij bootjes aan, waar we met 2 of 3 personen eventjes werden rondgevaren. Door het mindere weer was het wat minder lang dan de bedoeling was.
Daarna gingen we met de safari auto verder naar een lodge waar we een lunch kregen. Daarna met de safari auto weer terug naar het vliegveldje en terug naar Maun.
Op vrijdag ben ik dan teruggevlogen naar Johannesburg. Dan terug naar huis en een paar uur later weer naar het vliegveld voor vertrek naar Nederland.
De eerste week zou ik vergaderingen hebben in Clermont-Ferrand (Frankrijk), maar deze was 2 weken daarvoor geannuleerd, waardoor ik deze eerste week kon werken vanuit Eindhoven, vanaf nu onze vaste locatie bij verblijf in Nederland.
Die eerste week hebben we ook een bezoek gebracht aan mijn schoonouders, en op donderdag hebben we ons nieuwe visum opgehaald in Den Haag. Hier bleek dat, terwijl mijn visum nu geldig is to 31-12-2029, het visum van Tineke maar geldig is to 31-12-2027. We begrepen dat dit normaal is, maar dat we Tineke’s visum eenvoudig in Zuid-Afrika kunnen verlengen.
De tweede week had in een Limagrain congres in Barcelona en verbleef ik van maandag tot vrijdag in het centrum van Barcelona. Hier waren ook enkele Zuid-Afrikaanse collega’s aanwezig, en omdat zijn toch via Amsterdam terug naar Johannesburg gingen, heb ik hen op zaterdag nog wat van Nederland laten zien. We zijn naar Den Haag gereden en hebben ‘Escher in het Paleis’ bezocht. Daarna zijn we nog naar het Vredespaleis gelopen en zo wat van Den Haag bekeken, voor we weer teruggegaan zijn naar Eindhoven, waar zij ook overnacht hebben. Zondagochtend vroeg heb ik hen dan naar Schiphol gebracht voor hun terugreis naar Zuid-Afrika. Wij bleven nog een paar dagen in Nederland, omdat ik bij het boeken niet wist wanneer het visum klaar zou zijn en we wat marge wilden hebben. Omdat het wijzigen van het ticket te duur is, zijn we daarom deze paar dagen nog in Nederland gebleven. Uiteindelijk waren we daardoor donderdagavond 6 februari weer in Pretoria.
Uiteindelijk waren we daardoor bijna 3 weken in Nederland. En vrijdagmorgen was er een leuke verrassing. Zoals al eerder geschreven, heb ik sinds mei 2024 een hybride auto. Deze bleek echter na deze 3 weken niet meer te starten, de accu was helemaal leeg. En wat bleek achteraf. De accu die gebruikt wordt om te rijden is nog gewoon vol, maar de accu die de systemen laat draaien was alleen leeg. Alleen heb je geen mogelijkheid de andere accu te gebruiken voor de systemen. Alleen starten via een andere accu bleek mogelijk, want ook een jumpstarter werkt niet, omdat deze te kort veel ampères geeft. Uiteindelijk heeft een collaga mij geholpen mijn auto aan de praat te krijgen. Waarschijnlijke oorzaak van de lege accu is dat de sleutels in de buurt van de auto lagen, waardoor deze steeds verbinding maken en daardoor de accu leegtrekken. De volgende keer moet ik dus de sleutels meenemen, of verder wegleggen van de auto.
Visumaanvraag succesvol afgerond
Eind november hebben we onze visumaanvraag voor 4 jaar bij de ambassade van Zuid-Afrika in Den Haag ingediend. Onze terugreis naar Nederland is gepland op 17 januari (ons huidige visum verloopt op 30 januari 2025), ook al omdat ik vergaderingen in Europa heb deze laatste 2 weken van Januari. Onze reis naar Zuid-Afrika is gepland op 6 februari, hopende dat we dan ons nieuwe visum zouden hebben. Maar deze week kregen we al te horen dat we ons visum op kunnen halen bij de ambassade. Dat hadden we niet zo snel verwacht, maar dat betekent dat in principe nu alles voor een langer verblijf in Zuid-Afrika geregeld is. De huur van het huis waar we wonen loopt op 28 februari 2025 ook af, maar inmiddels hebben we deze ook met 4 jaar kunnen verlengen (voor een vaste huurprijs voor 4 jaar). Wel kunnen we ieder jaar, met een opzegtermijn van 2 maanden, opzeggen.
We gaan eind volgende week naar Nederland. Ik heb volgende week eerst nog vergaderingen in Maun (Botswana) en kom dan vrijdagmiddag terug in Johannesburg. Om middernacht vliegen we dan naar Nederland. Dit is een beetje krap gepland, maar deze vergadering in Maun kwam pas laat naar voren, toen we onze vlucht naar Nederland al geboekt hadden (en dat moesten we doen voor onze visumaanvraag eind november). De vlucht wijzigen kost minimaal 400 euro per persoon, dus dat zou het kostbaar maken om te doen. Maar ik heb nog 8 uur tussen aankomst in Johannesburg en vertrek naar Amsterdam en dat moet geen probleem zijn.
De week erop gaan we dan naar de ambassade in Den Haag om ons visum op te halen. De laatste week van januari heb ik vergaderingen van mijn werk in Barcelona, dus dan ben ik de hele week in Barcelona.
Naar het Krugerpark met nieuwjaar (2024-25)
Al in Juni hadden we samen met Koen en Rinse een tocht door het Krugerpark geboekt voor de kerst-nieuwjaar periode. Koen en Rinse vlogen, niet als 2 jaar geleden, op eerste kerstdag van Amsterdam naar Johannesburg en wij hebben hen dan opgehaald van het vliegveld.
Na 2 dagen acclimatiseren zijn we op zondag 29 december naar het Krugerpark vertrokken. De route ging nu van noord naar zuid, terwijl we vorige keren altijd van zuid naar noord zijn gereden. Dat betekende dat we in plaats van naar het oosten, nu eerst naar het noorden, naar Polokwane reden, en vandaar naar het oosten naar Phalaborwa gate. Dat betekende ook dat we door de Magoebaskloof gingen, waar het regenachtig en mistig was. Onderweg kwamen we ook nog een gekantelde vrachtwagen vol met kratten bier tegen. Het was er erg druk, want de lokale bevolking was bezig de kratten bier mee naar huis te nemen. Gelukkig konden wij er zonder problemen passeren. We waren rond 6 uur thuis vertrokken en kwamen op de middag bij de poort van het Krugerpark aan. Na een korte stop voor het inschrijven, zijn we naar de dichtsbijzijnde picknickplaats gereden om daar te picknicken. Ons eerste kamp zou Letaba zijn, en dat was niet zo ver. We zijn dan ook nog via een omweg naar dit kamp gereden en kwamen daar rond 15 uur aan. Na inschrijving hebben we vervolgens nog een namiddagrondje gereden. We kwamen er toen achter dat bijna alle gravelwegen afgesloten waren, het bleek er de dag tevoren erg veel geregend te hebben, waardoor die wegen voor auto’s ontoegankelijk waren. Dat was wel een tegenvaller, want dat betekende dat je alleen maar op de hoofdwegen kon blijven. Desondanks hebben we nog allerlei dieren gezien, maar geen katachtigen.
We bleven 2 nachten in Letaba, maar ook de volgende dag konden we nog maar weinig gravelwegen op. De dag erop zijn we nog verder naar het noorden gereden, naar Shingwedzi Rest Camp. Dit is niet het noordelijkste kamp, dat is Punda Maria, maar het ligt toch al vrij ver in het noorden. In Letaba hadden we een zespersoons huisje, terwijl we in Shingwedzi een vierpersoons huisje hadden dat aanmerkelijke kleiner was.
In een van de douches van het huisje in Letaba zat de laatste ochtend een grote spin, waardoor niemand daar wilde douchen. Gelukkig hadden we een tweede douche, zodat we toch allemaal konden douchen:
De dag erop zijn we nog verder naar het noorden gereden, naar Shingwedzi Rest Camp. Dit is niet het noordelijkste kamp, dat is Punda Maria, maar het ligt toch al vrij ver in het noorden. In Letaba hadden we een zespersoons huisje, terwijl we in Shingwedzi een vierpersoons huisje hadden dat aanmerkelijke kleiner was.
Inmiddels was ook duidelijk dat het erg warm was in het park. We hadden iedere dag 36-38 graden, met een nachttemperatuur van 26 graden. Gelukkig hadden we allemaal huisjes met airconditioning. Meestal werkten deze goed, alhoewel ze soms veel lawaai maakten (erg oud). Alleen in het laatste kamp waar we verbleven (Crocodile Bridge Rest Camp) was de aircon niet echt effectief en maakte veel lawaai. Deze was dan ook minstens 30 jaar oud, zo niet ouder.
Bij Shingwedzi kwamen we een kleine antilope tegen die we nog niet eerder gezien hadden, Sharpe’s grijsbok. Deze lijkt een beetje op een steenbok, maar is grijzer van kleur en heeft geen horentjes.
Inmiddels hadden we ook al een aantal ‘african grey hornbills’ gespot. Deze is zeldzamer dan de veel voorkomende yellow-billed or red-billed hornbill. Ze bleken ook schuwer dan deze andere, want het was nog niet zo eenvoudig een goede foto te maken.
Al rijdende van Letaba naar Shingwedzi kwamen we ook over de Steenbokskeerkring, wat betekende dat we officieel nu in de tropen waren.
Meestal gingen we rond de middag ergens op een picknickplaats picknicken.
Wat we dit keer ook regelmatig zagen was de ‘dung-beetles’, oftewel mestkevers. Deze maken bolletjes van olifantenpoep en rollen deze dan weg.
Op de weg kwam je ook heel veel duizendpoten tegen, die tot bijna 15 cm lang konden worden:
De eerste avond in Shingwedzi was Koen’s verjaardag. We zijn daarom ook in het restaurant gaan eten om het te vieren (en het was tevens de jaarwisseling).
In de omgeving van het kamp had het nog niet geregend, zodat het nog erg droog was. In het kamp zelf kwamen we ook nog een reptiel tegen dat we nog niet vaak gezien hadden, een rock monitor:
De tweede avond gingen we weer braaien. Omdat het zo warm was en we niet zoveel dieren zagen, waren we relatief vroeg terug in het kamp en gingen we vroeg braaien. Nog geen 10 minuten nadat we het eten op hadden, gebeurde dit:
En nadat de regen was opgehouden, zag de binnenplaats er zo uit:
Van Shingwedzi zijn we dan na 2 nachten naar Satara Rest Camp gereden. Dat ligt al een stuk zuidelijker en normaalgesproken zitten er veel leeuwen. Toen we er echter aankwamen, had het net enorm geregend en waren alle gravelwegen weer afgesloten. En dit bleef ook zo de volgende dag. Daarom hebben we maar besloten de volgende dag heen en terug naar Skukuza te rijden, want via de verharde wegen kun je verder niet zoveel. Op weg naar Satara kwamen we nog wel een vogel tegen die we nog niet eerder gezien hadden:
Onderweg naar Satara kwamen we ook onze eerste leeuw tegen. Deze lag diep onder de struik vanwege de hitte.
In Satara Rest Camp hadden we de eerste nacht 2 2-persoonshuisjes naast elkaar, er was bij het boeken geen groter huisje beschikbaar. De tweede nacht hadden we echter wel weer een zespersoons huisje.
Door de afsluiting van gravelwegen zijn we richting Skukuza (verder naar het zuiden) gereden, vooral op zoek naar papegaaien. Rinse had nog nooit een goede foto van een papegaai kunnen maken, en wij hadden er nu een paar keer enkele gezien en gefotografeerd. Het is echter lastig spotten, omdat ze meestal in de bomen zitten en een schutkleur hebben. Eigenlijk kun je ze het best vinden door te luisteren, want ze schetteren nogal. En onderweg hadden we geluk, we hoorden ze op een plek schetteren en vonden ze uiteindelijk ook in de boom, diep verborgen in de takken. Het was nog niet zo eenvoudig een foto te maken, maar uiteindelijk is dat toch gelukt/
Bij de papegaaien in de buurt hoorden we ook de roep van de woodland kingfisher (ijsvogel). Deze vogel hoorden we trouwens erg vaak. Hier konden we er dan ook nog een aantal goede foto’s van maken (en dat hebben we vaker gedaan). Het lijkt erop dat deze vogel vaak voorkomt. Bovendien komt deze niet zozeer bij water voor.
Onderweg kwamen we ook langs een rotsformatie (Kruger tablets) en we wisten dat daar klipspringers zaten. We hadden deze nog nooit goed gespot, maar nu hadden we geluk, er liepen een paar klipspringers niet al te ver van de weg.
We kwamen sowieso iedere dag veel roofvogels tegen, en daar hebben we dan ook veel foto’s van. Een van de mooiste roofvogels in het Krugerpark is de bateleur, met zijn zwarte kleur en rode poten en snavel. Vlak voor we terug waren bij Satara zat er dan een bateleur dicht bij de weg en hiervan konden we prachtige foto’s maken.
Helaas konden we dus niet veel gravelwegen op rond Satara. De S100 staat bekend om de vele leeuwen, en we hebben daar in het verleden ook al luipaarden gezien. Deze weg was 2 dagen afgesloten, maar toen we de derde dag vertrokken richting Crocodile Bridge Rest Camp (ons laatste kamp), was deze weer open. Omdat we voldoende tijd hadden, zijn we deze weg toch ingereden en warempel, we kwamen daar 2 leeuwen tegen, waarvan er 1 op de weg liep.
Onze laatste nacht brachten we in Crocodile Bridge Rest Camp door. Dit kamp ligt helemaal aan de zuidgrens van het park, bij de ingang en aan de krokodilrivier. Dit keer hadden we weer 2 2-persoons huisjes, er was hier niets anders, het was ook maar een klein kamp. We wilden hier vooral een nacht doorbrengen om de bushbaby’s te zien. Deze komen rond schemering tevoorschijn. We hebben er inderdaad gezien, maar toen was het al behoorlijk schemerig en was er te weinig licht om nog een foto te maken.
Op zondag 5 juni zouden we weer terug naar Pretoria rijden. Omdat waarschijnlijk veel mensen die dag weer naar huis zouden rijden, wilden we niet te laat uit het park vertrekken. We besloten daarom een vroege ochtensafari richting Lower Sabie te maken, daar te ontbijten, dan terug naar het kamp en spullen inladen en naar huis rijden. We zijn daarbij langs de S28, een gravelweg, naar Lower Sabie gereden. We zagen nog leeuwen, wel vrij ver weg, onderweg.
En onderweg zagen we ook nog 2 uilen in een boom zitten, het was niet al te dichtbij en ze keken vooral naar de andere kant, maar toch duidelijk herkenbaar als een uil.
We kwamen ook nog een martial eagle, een van de grootste roofvogels in het park, met in zijn klauwen de resten van een rock monitor:
Na het ontbijt in Lower Sabie zagen we allerlei mensen naar iets kijken, dat bleek een slang te zijn die in de boom zat:
Na terugkomst in Crocodile Bridge Rest Camp hebben we onze bagage ingeladen en zijn naar huis gereden, waar we rond half 3 aankwamen. Onderweg hadden we niet echt veel drukte. Dat was 2 jaar geleden wel anders, toen we bij iedere tolpoort vrij lang in de file moesten staan.
Waar we de vorige keer wisselende temperaturen hadden, was het nu elke dag erg warm en vochtig, terwijl het ’s nachts ook niet echt veel afkoelde. Dat maakte het wat minder aangenaam. Met dit soort weer is het Krugerpark toch wel een beetje te warm.
In het zuiden van het park had het nog niet al te veel geregend, maar vandaag (zaterdag 11 januari) zien we berichten over overstromingen in de buurt van Skukuza. Dat is normaal in deze tijd van het jaar, maar het betekent wel dat je lang niet overal kunt komen, zoals wij al een beetje hadden in de buurt van Letaba en Satara Rest Camp.
Hieronder een verdere impressie van alle dieren die we gezien hebben:
Kort bezoek aan het Krugerpark in December 2024
Koen en Rinse komen naar Zuid-Afrika met de kerst en we hadden een bezoek van 8 dagen aan het Krugerpark met hen gepland. Voorafgaand daaraan hadden we echter nog een lang weekend op het laatste moment gepland. Aangezien maandag 16 december een vrije dag is in Zuid-Afrika, heb ik op het laatste moment nog accomodatie in Skukuza kunnen vinden en hebben we 3 dagen in het Krugerpark doorgebracht. Het was nog steeds erg droog in het park, Lake panic bijvoorbeeld stond nog voor een groot deel droog. Dat betekent ook dat je vooral naar plekken met water gaat om dieren te zien.
We hebben uiteindelijk weer veel dieren gezien, er waren heel erg veel impala’s, veel ook met jongen, en als tweede olifanten. Opmerkelijk was dat we ook 4 x een neushoorn hebben gezien, al was het wel 3 x dezelfde, maar dus op verschillende dagen/tijdstippen. Ook leeuwen hebben we een aantal keren gezien. Buffels kwamen we ook wel af en toe tegen, waardoor we op de laatste dag alleen nog een luipaard moesten zien te spotten. Uiteindelijk is dat gelukt. We reden over de verharde weg dicht bij Skukuza en bij een waterdoorgang zagen we mensen op een parallel liggend zandweggetje naar de verharde weg kijken. We zijn daarom ook over dit zandweggetje naar dezelfde plek gereden en wat bleek, er lag een luipaard in de duiker. Helaas lag deze nogal in de schaduw en zag je eigenlijk alleen het silhouet. Technisch gezien hebben we dus een luipaard gezien, maar ik heb er geen foto van gemaakt.
De laatste ochtend hebben we in Skukuza bij het restaurant ons ontbijt genuttigd. In de boom boven het terras zaten allemaal vruchten, het was een kaapse wilde vijg. En toen Tineke goed keek, zag ze een groene duif in de boom zitten. Door de groene kleur was deze lastig te spotten, en toen we beter keken zagen we er zelfs een aantal. Ik heb toen mijn camera opgehaald, om wat betere foto’s te kunnen maken. Deze duif hadden we al eerder rond Skukuza gespot, maar het blijft een bijzondere duif met zijn groene kleur. Bovendien had de autofocus van mijn camera ook moeite met deze groene duif, want hij ging echt op in de bladeren. Uiteindelijk is het echter wel gelukt een paar mooie foto’s te maken.
Op maandag gingen we om 11 uur de poort uit. Het was toen al 39 graden en het zou die dag boven de 40 graden worden. Aangekomen in Pretoria was het een ‘koele’ 32 graden. We hebben dan nog even een korte duik in ons zwembad genomen, de temperatuur daarvan was 33 graden. Inmiddels is het echter behoorlijk afgekoeld en heeft het ook behoorlijk geregend. Dat was ook hard nodig, want het was nog steeds kurkdroog. Op onze boerderij hadden we een watertekort, wat gelukkig nu weer aangevuld is met de regen die gevallen is.
Over 2 weken gaan we alweer naar het Krugerpark, maar dan voor 8 dagen. We gaan dit keer aan de noordzijde naar binnen en zakken later naar het zuiden af. De laatste nacht slapen we in Crocodile Restcamp. Dit kamp heeft bushbaby’s, die we graag willen zien. Normaalgesproken spot je die in de schemering, wanneer de vleermuizen ook gaan uitvliegen. De Nederlandse naam voor een bushbaby is galago en dit zegt Wikipedia erover: Galago’s zijn kleine, boombewonende nachtdieren. Ze bewegen zich door de bomen en struiken voort met sprongen, in tegenstelling tot hun klimmende en kruipende verwanten, de potto’s. Galago’s foerageren alleen. Ze eten voornamelijk insecten en andere ongewervelden, aangevuld met gom en vruchten. De kleinere soorten eten meer insecten dan de grotere galago’s. Galago’s kunnen vliegende insecten als sprinkhanen en motten uit de lucht grijpen met hun voorpoten, terwijl de achterpoten een tak vasthouden. Een enkele keer eet een galago ook een hagedis of een vogeltje.
Zoals gewoonlijk hebben we ook weer mooie vogels gespot. Een impressie van alle dieren die we gezien hebben zie je in de galerij hieronder.
Bezoek aan Nederland in November 2024
Zoals in mijn vorige bericht al gemeld, zijn we in november 10 dagen in Nederland geweest voor de visumaanvraag. Het waren 10 volle dagen, want we moesten ook nog 2 x naar Oostburg voor een 2e paspoort en ik had ook nog 3 dagen vergaderingen in Parijs.
We kwamen op donderdag aan en zijn de dag erop, vrijdag, eerst naar Oostburg gereden voor de paspoortaanvraag. We hebben nu een vast overnachtingsadres in Eindhoven, dus we zijn van Eindhoven naar Oostburg gereden. Op de terugweg zou ik Tineke in Heinkenszand afzetten en ikzelf naar Rilland gaan. Google Maps gaf aan dat er bij de Westerscheldetunnel vertraging was, maar ook de route via Antwerpen gaf veel vertraging aan. We gingen dus toch maar via de Westerscheldetunnel. Maar een kilometer voor de tunnel kwamen we stil te staan en uiteindelijk hebben we zo’n 2 uur stilgestaan. Het bleek dat er een vrachtauto vloeistof verloren was in de tunnel en deze daardoor afgesloten was. Dit moest eerst opgeruimd worden, pas daarna konden we onze weg vervolgen. Het bezoek aan Heinkenszand en Rilland was uiteindelijk dus iets korter dan gepland. En aan het eind van deze lange dag hebben we dan gegeten bij onze favoriete snackbar in Gilze. Dit is de enige snackbar die we kennen die een volledig glutenvrij menu heeft (naast het normale menu).
Op zaterdag zijn we bij Tineke’s ouders op bezoek geweest. Zij wonen tegenwoordig in woonzorgcentrum Sanniek in Ansen. Dat dorpje ligt in Drenthe. Het was de eerste keer dat we bij hen daar op bezoek waren. Op de terugweg zijn we langs de Kia dealer in Harderwijk gereden. Ik had een aantrekkelijke tweedehands elektrische auto gezien bij deze dealer en we wilden onze auto inruilen, omdat we toch veel meer rijden dan oorspronkelijk gedacht. Omdat Koen een laadpaal bij huis heeft (van de vorige bewoner), leek het ons een goed idee om onze huidige auto in te ruilen voor een elektrische variant. Helaas was deze auto niet beschikbaar op dat moment, maar we konden de week erop terugkomen voor een proefrit.
Op zondag hadden we een feestje in Oud-Beijerland van mijn zus Marian en haar man Henk, die allebei jarig waren geweest.
Op maandag ben ik dan naar Parijs vertrokken, terwijl Tineke nog weer bij haar ouders op bezoek ging om wat zaken te regelen. Woensdagavond laat kwam in terug in Eindhoven, het station was daar ingenomen door PSV supporters, de Champions league wedstrijd tegen Shakhtar Donetsk was net afgelopen.
Op donderdag moesten we om 9 uur bij de Zuid-Afrikaanse ambassade in Den Haag zijn. Met de auto zou dat in 1.5 uur te berijden zijn en we waren goed op tijd, toen er een half uur van Den Haag niet ver voor ons een ongeluk gebeurde en we uiteindelijk 40 minuten te laat bij de ambassade waren. Via onze contactpersoon hadden we dit al laten weten en uiteindelijk was het geen probleem.
Bij de ambassade werden we geholpen door dezelfde persoon dan 4 jaar geleden. We hadden 2 probleempjes. Het aanvraagformulier van Tineke was volgens hem onjuist, maar daarvoor konden we ter plaatse een ander formulier invullen. Onze contactpersoon gaf achteraf echter aan dat we wel degelijk het goede formulier hadden en dat hij fout was. Het tweede probleempje was het arbeidscontract dat bijgevoegd was. Volgens hem was het niet goed, want de laatste pagina bevatte niet de handtekeningen. Ik heb hem uitgelegd dat alleen de eerste 10 pagina’s het contract waren en de rest alleen bijlages. Hij heeft dat geaccepteerd, maar hij zei ook dat hij niet wist of de diplomaat dit ook zou accepteren. Vervolgens heeft hij ook nog kopieën van ons huidige visum en de gele koorts vaccinatie gemaakt. Waarom hij nog weer kopieën van het visum wilde, is onduidelijk, want deze zaten al bij de documentatie. De vorige keer hadden we een probleem met de bankafschriften, deze waren toen een dag te vroeg geprint. Dit wetende hadden we deze echt pas de dag tevoren gemaakt. Onze documentatie was daarmee op orde en na inname van onze paspoorten kregen we een bewijs mee dat we de aanvraag hadden ingediend. Hij vertelde ons dat we waarschijnlijk pas vlak voor onze geplande terugkeer naar Zuid-Afrika de uitslag zouden krijgen. Omdat ons huidige visum op 30 januari verloopt, moeten we voor die tijd Zuid-Afrika uit. Vanwege vergaderingen gaan we op 17 januari al naar Nederland en onze terugkeer is dan gepland op 6 februari. Wanneer we onverhoopt ons visum dan nog niet hebben, kunnen we op een toeristenvisum naar Zuid-Afrika reizen, maar dan kunnen we maximaal 90 dagen achtereen blijven. Hopelijk is dat echter niet nodig. We hebben dus nu ons tweede paspoort nodig om terug naar Zuid-Afrika te kunnen, want ons eerste paspoort ligt bij de ambassade in Den Haag.
Ik had daarna nog een afspraak met iemand in het centrum van Den Haag. En na deze afspraak zijn we dan richting Oostburg gereden, om ons nieuwe tweede paspoort af te halen. En op de terugweg van Oostburg zijn we dan ook nog even bij Limagrain in Rilland langs gereden. Ik had een afspraak met de directeur, die ik al bijna 4 jaar niet meer gesproken had. En aan het eind van deze lange dag zijn we dan op bezoek gegaan bij een oud-collega in Bergen op Zoom.
Op vrijdagochtend had ik eerst een Teams vergadering en na afloop daarvan zijn we nog voor de laatste keer naar Ansen gereden, om Tineke’s ouders nog eens te bezoeken. Op de terugweg zijn we dan ook nog weer langs de Kia garage in Harderwijk gereden. De auto was nu wel aanwezig, maar hij was niet bepaald opgeladen, dus we konden geen lange proefrit maken. Maar de auto reed tijdens de korte proefrit goed en zag er nog pico bello uit, dus we hebben deze dan ook tegen onze huidige auto ingeruild. Aangezien onze huidige auto op Koen’s naam staat, wij kunnen als niet inwoner geen auto op onze naam hebben, heeft Koen de auto 2 weken later opgehaald en de verdere administratie afgehandeld.
Na een gezamenlijke maaltijd met de jongens op vrijdagavond heeft Koen ons dan zaterdagochtend weer naar Schiphol gebracht en kwamen we zaterdagavond laat weer thuis in Pretoria aan, waar we weer midden in een hittegolf terecht kwamen.
Aanvraag nieuw visum
Ons visum verloopt op 30 januari 2025. Om langer in Zuid-Afrika te kunnen blijven, moeten we dus een nieuw visum aanvraag. Het type visum dat we nu hebben (intra-company transfer) kan voor maximaal 4 jaar afgesloten worden en kan niet verlengd worden. We moeten daarom dit keer een ander visum aanvragen en het meest in aanmerking komende visum is een zogenaamd ‘critical skills’ visum. Zuid-Afrika heeft een lijst van beroepen waarvoor je een dergelijk visum kunt krijgen, en mijn functie (head of research) staat op deze lijst (research manager).
Omdat een visum aanvraag voor Zuid-Afrika lang kan duren, zijn we december vorig jaar hiermee begonnen. Voor een dergelijk visum moest ik eerst mijn master diploma van Wageningen internationaal laten certificeren en erkennen in Zuid-Afrika. Uiteindelijk heeft dit hele proces bijna 5 maanden geduurd, maar uiteindelijk had ik de officiële erkenning van mijn diploma. Het meest vreemde was dat ik mijn diploma officieel heb laten certificeren bij DUO in Groningen en vervolgens bij de rechtbank in Groningen. Dit was voor Zuid-Afrika niet voldoende, want vervolgens moest ook Wageningen Universiteit nog eens zelf bevestigen dat dit diploma toch echt was. En een aantal Nederlandse stempels was nog niet voldoende, want vervolgens moest ik het ook nog laten certifiëren voor echtheid door de Zuid-Afrikaans politie.
De volgende stap was de critical skills te laten erkennen. Dit moest bij een andere instelling in Zuid-Afrika (IBASA) en duurde ook weer een tijdje. Deze had ik uiteindelijk in September binnen en toen konden we gaan denken over de echte visum aanvraag. We zijn begonnen met het verzamelen van alle documentatie, waaronder een VOG (police clearance certificate in Zuid-Afrika). Omdat we de laatste jaren in Zuid-Afrika gewoond hebben, moesten we deze in Zuid-Afrika krijgen. Daar is ook weer een bureau voor die dat voor je afhandelt. Je kunt ook zelf naar een politiebureau gaan, maar dan kan het 6 maanden duren voor je deze binnen hebt.
Voor de aanvraag voor Tineke als partner hebben we ook weer een ‘marriage certificate’ nodig, dus die heb ik weer in de gemeente Dinkelland aangevraagd. De kopie moet moet ik komende week nog door de politie laten certificeren en komende week gaan we nog naar onze huisarts voor een medische verklaring, dan zou alle documentatie van onze zijde compleet moeten zijn.
Uiteindelijk hebben we nu een afspraak op de Zuid-Afrikaanse ambassade in Den Haag op 28 november. De aanvraag moet dus in Nederland gebeuren. We hadden allebei al een nieuw paspoort aangevraagd en ontvangen bij ons bezoek in maart/april, maar omdat we nu ons paspoort op de ambassade moeten achterlaten en we toch terug willen naar Zuid-Afrika, moeten we een 2e paspoort aanvragen. Dat kan voor dit soort gevallen, maar dit 2e paspoort heeft slechts een beperkte geldigheid van 2 jaar. Onze vorige aanvraag hadden we gedaan in de gemeente Sluis, en ook nu gaan we weer naar deze gemeente, vooral omdat de wachtlijst daar kort is. We gaan nu op 20 november naar Nederland, en dan allereerst naar de gemeente Sluis voor de paspoortaanvraag. De week erop heb ik eerst vergaderingen in Parijs, en op donderdag 28 november gaan we dan naar de ambassade in Den Haag. Op vrijdag kunnen we dan normaalgesproken ons 2e paspoort ophalen bij de gemeente Sluis.
Deze paspoortaanvraag voor mensen die in het buitenland wonen is op zich makkelijk. Je kunt terecht op de ambassade in het land waar je woont, maar ook op Schiphol en een aantal grensgemeentes (waaronder dus Sluis). De aanvraag op de ambassade is een stukje duurder en kost meer tijd, daarom hebben we voor de gemeente Sluis gekozen.
Op de dag voor het indienen van de aanvraag moeten we nog bankafschriften voor 3 maanden uitprinten. Dat moet echt max. 2 dagen voor het indienen. De vorige keer had ik het 3 dagen van tevoren gedaan en kon ik het opnieuw doen.
Om het visum op te halen moeten we dus weer naar Den Haag. Normaalgesproken duurt het ongeveer 8 weken, dus dat zal ergens eind januari zijn. Op dat moment moeten we ook Zuid-Afrika verlaten hebben, want je mag niet blijven op het moment dat je visum verloopt. Ik heb echter de derde en vierde week van januari 2025 vergaderingen van Limagrain in Frankrijk en Spanje, dus we zouden sowieso naar Nederland/Europa gaan. En hopelijk kunnen we dan ook ons paspoort met visum weer ophalen.
Werkbezoek Ghana (Oktober 2024)
Na het werkbezoek aan Ivoorkust in juli wilden we ook Ghana nog bezoeken. We willen in West Afrika een nieuw station opstarten, maar hadden nog geen besluit genomen over welk land. De groep was dit keer kleiner, alleen Gorden, mijn collega van SeedCo en ik zouden present zijn. De reis was pas laat op de agenda gekomen en de beste week bleek begin oktober te zijn. Toen we deze reis inplanden, was er nog maar 3 dagen voor we naar Europa zouden vertrekken en was een visumaanvraag voor Ghana lastig. Via contacten die onze mensen uit Ghana hadden op de ambassade in Pretoria heb ik proberen te regelen dat ik op maandag 7 oktober naar de ambassade zou komen en nog diezelfde dag het visum zou krijgen. Normaalgesproken duurt een expres procedure 24 uur, maar in dit geval kon dat niet, omdat we op dinsdag moesten vliegen. Dat het perse op dinsdag moest, kwam omdat er alleen op dinsdag en zaterdag een directe vlucht naar Accra (de hoofdstad van Ghana) is. Je kunt iedere dag via Addis Abeba vliegen, maar dat kost ten eerste veel meer tijd en is weer de vlucht die zowel heen als terug ’s nachts gaat.
Op maandag 7 oktober had ik om 9 uur een afspraak op de ambassade. Het was helemaal niet druk, ik was als eerste aan de beurt, maar de mevrouw achter de balie zij dat ik morgen moest terugkomen om het visum op te halen. Toen ik uitlegde dat ik al contact had gehad en ze het voor mij dezelfde dag zouden doen, zei ze, na overleg met iemand anders, dat ik tussen 13 en 14 uur terug moest komen om het visum op te halen.
Toen ik na 13 uur weer terugkwam, zei ze opeens dat ze bedoelde dat ik morgen moest terugkomen. Na weer uitleggen ging ze weer naar achteren. Het bleek dat de persoon die erover ging in een vergadering zat. Ik zou later kunnen terugkomen, maar dit had weinig zin, omdat ik dan weer terug moest komen, dus ik ben daar blijven wachten. na ongeveer een half uur bleek dat het visum in mijn paspoort was geplakt en kon ik dus naar Accra vertrekken de volgende dag.
De vlucht heen was een dagvlucht van ongeveer 6 uur. Het vliegveld was erg efficiënt en in no time waren we door alle controles (ik was nu al met mijn collega Gorden, die ook via Johannesburg was gevlogen ( hij woont in Harare, Zimbabwe)). Het klimaat was duidelijk anders, de temperatuur was niet zo verschillend, maar het was erg vochtig in deze tropische omgeving.
Samen met onze lokale collega Godfred zijn we vervolgens in een paar dagen naar het noorden van Ghana gereden, met onderweg een aantal bezoeken aan maisvelden en instituten. Het rijden kostte erg veel tijd, door drukte, slechte asfaltwegen en veel langzaam vrachtverkeer. Dit is de hoofdroute van de haven van Accra naar Burkina Faso en Mali.
Op zondag zijn we vanuit het Noorden weer teruggevlogen naar Accra, waarna we maandag nog in de buurt van Accra mais- en rijstvelden hebben bezocht.
Al met al was het een nuttig en interessant bezoek en Ghana bezit zeker mogelijkheden om een eigen station op te starten.
Waar en in de buurt van Accra nog veel auto’s op de weg zijn, zijn er in het noorden erg veel brommers en tuktuks op de weg.
En onderweg zie je veel vrouwen spullen dragen op hun hoofd, soms ook om aan voorbijgangers te verkopen. En soms is het erg zwaar, zo zag ik iemand met zeker een flesje of 20 water (500 ml) op haar hoofd. En ook een vrouw met een schaal met doppinda’s, perfect gestapeld, zodat ze er niet afrolden. Een verkeerde beweging en alles ligt op de grond volgens mij.
In het noorden was veel mais, vooral bij veel kleine boeren. En soms werd de mais gewoon op de straat gedroogd
En voor wie nog nooit een rijstveld heeft gezien:
De terugvlucht was ’s nachts, we vertrokken rond 20 uur uit Accra en kwamen net na 4 uur in de ochtend in Johannesburg aan (tijdverschil 2 uur). Na even een koffie te hebben gedronken op het vliegveld (het was nog donker), was ik rond 7 uur in de ochtend weer thuis.
Naar Nederland in September 2024
Paul en Emma waren 4 september teruggevlogen naar Nederland, en 2 weken later zijn wij naar Nederland gevlogen. Ik had een Limagrain vergadering in Parijs die begon op 23 september. Tineke is dit keer ook meegegaan naar Nederland, we zouden 2 weken in Nederland verblijven. Qua accommodatie is er ook een verandering. In ons huis in Eindhoven was nu 1 student minder en de vrijgekomen kamer kunnen wij nu gebruiken.
De vlucht naar Amsterdam ging dit keer via Parijs. Normaalgesproken vinden we dat prima, want je vertrekt wat eerder uit Johannesburg en komt vroeg in de ochtend in Parijs, waarna je dan doorvliegt naar Amsterdam. Dit keer had ik een relatief korte overstap ingepland, het boekingssysteem gaf aan dat het kon, waardoor we al om 9 uur in Amsterdam zouden zijn. We hadden 1.10 uur in Parijs, maar onze vlucht was een klein beetje vertraagd, waardoor er iets minder dan een uur overbleef. Vervolgens bleek het druk bij de security. Gelukkig konden we de rij grotendeels overslaan vanwege de korte overstap, maar werden beide onze rugzakken eruit gehaald om extra gecontroleerd te worden. En de man die deze moest controleren was eerst verdwenen en vervolgens ging hij uitgebreid en uiterst langzaam onze beide rugzakken inspecteren. Hierdoor verloren we zeker 15 minuten aldaar. Vervolgens stonden er ook lange rijen bij de paspoortcontrole en wilden ze ons eerst niet voor laten gaan. Gelukkig konden we na enige minuten via de automatische paspoortcontrole wel voor en hadden we nog 20 minuten over om naar de gate te gaan. Toen we daar aankwamen, was het boarden al in volle gang, maar gelukkig konden we nog wel mee. En toen we uiteindelijk aan boord zaten, bleek dat we een half uur moesten wachten, omdat het vliegtuig nog niet in Amsterdam terecht kon.
Aangekomen in Amsterdam zijn we vervolgens met de trein (direct) naar Eindhoven gegaan, waar Koen ons van het station heeft opgehaald. Onze (nieuwe) kamer moest nog ingericht worden, we hadden 2 (oude) bedden uit Heinkenszand en de keukentafel ook. Uiteindelijk bleek één van de bedden niet meer compleet (er misten schroeven) en hebben we na 2 dagen een nieuw bed moeten kopen (bij de Ikea). Wel konden we onze eigen matrassen uit Heinkenszand blijven gebruiken (tempur). Alle meubilair uit Heinkenszand was nu in Eindhoven, of verkocht/weggeven. Het huis is Heinkenszand wordt nu leeg verhuurd, dit is makkelijker dan gemeubileerd verhuren.
Ik ben van maandag tot donderdag dan in Parijs geweest voor een Limagrain vergadering, de week erop heb ik vooral vanuit Eindhoven gewerkt. En ik ben nog 1 dag in Rilland geweest om mijn collega’s aldaar te bezoeken, terwijl Tineke bij een vriendin in Heinkenszand op bezoek is geweest.
Bovendien zijn we een aantal keren in Oldemarkt geweest, om Tineke’s ouders te bezoeken. Zij sukkelen nogal met de gezondheid en hopelijk kunnen ze binnenkort verhuizen naar een tehuis waar meer verzorging en hulp mogelijk is.
Op zaterdag 5 oktober zijn we dan weer teruggevlogen naar Johannesburg (directe vlucht met KLM). We vliegen nu wel vaker op zaterdag terug, dat geeft mij nog de zondag om even bij te komen van de reis, voordat ik maandag weer aan het werk moet.
Tijdens onze tijd in Nederland is het in Zuid-Afrika een paar dagen erg koud geweest. In Pretoria werd het maar amper 10 graden, en in hoger gelegen gebieden in de Drakensbergen lag er een behoorlijk pak sneeuw. De weg van Johannesburg naar Durban is daardoor ook bijna een dag afgesloten geweest en mensen hebben daar lange tijd vastgestaan in de sneeuw. Sneeuw komt hier ook bijna niet voor, dus dat was wel opmerkelijk. Sowieso is het een relatief fris voorjaar. Normaalgesproken zijn September en zeker Oktober warme maanden, maar tot nu toe valt het erg mee. Het is soms een paar dagen erg warm (35 graden), maar daarna koelt het ook weer af en de nachten zijn vaak nog fris. Normaalgesproken valt ook de eerste regen, maar tot nu toe is het nog kurkdroog, met alle risico’s van dien voor veldbranden.