We wilden graag de landen in de buurt van Zuid-Afrika eens gaan verkennen en besloten daarom een rondreis in Namibié te boeken. Hierbij gaan we dan zelf met een 4×4 auto rondrijden, waarbij de overnachtingsadressen al vastliggen. De route is dan in principe zelf te kiezen. maar er is vaak een aanbevolen route. De rondreis was dus een self-drive, waarbij een met een huurauto 2 weken zijn rondgereden.
Wanneer je in Namibië gaat rondrijden, weet je dat er maar weinig verharde weg is. Onze route ging inderdaad grotendeels over gravelwegen, maar de kwaliteit van de weg was vaak goed en bovendien zijn we regelmatig voertuigen tegengekomen die de wegen onderhouden, dus in tegenstelling tot Zuid Afrika vind er hier wel onderhoud van de onverharde wegen plaats.
Dag 1: Op zaterdagochtend 10 juni zijn we ’s ochtends vertrokken naar het vliegveld van Johannesburg voor een vlucht van 2 uur naar Windhoek, de hoofdstad van Namibië. Daar werden we opgewacht door de reisagent die onze reis verder georganiseerd had. We kregen onze auto overhandigd voor deze 2 weken en konden vervolgens naar het eerste hotel in Windhoek rijden (the Elegant Guesthouse). We hebben nog even boodschappen gedaan, zodat we de volgende dag wat spullen voor de lunch bij ons hadden. En we merkten hier ook het eerste verschil met Zuid-Afrika, de winkels sluiten vroeg op zaterdag en vele zijn op zondag ook niet open. Die avond zijn we naar een nabijgelegen restaurant wezen eten, bij een deel van de overnachtingen zat de avondmaaltijd ingesloten, maar in plaatsen waar meer restaurants waren, moesten we zelf op zoek naar eten. Bij iedere overnachting zat trouwens wel het ontbijt.
Dag 2: de volgende ochtend zijn we redelijk op tijd vertrokken voor onze eerste rit, deze ging naar de Kalahari woestijn, waar we zouden overnachten in een private game lodge (Camelthorn Kalahari Lodge). Vanaf Windhoek was het eerste belangrijke moment het passeren van de Steenbokskeerkring (tropic of capricorn). Dit is dus de plaats waar de zon op 21 juni elk jaar precies boven staat:
We kwamen relatief vroeg bij de lodge aan en hebben daar nog even van het mooie weer genoten. Er werd een sundown gamedrive georganiseerd (tegen betaling) en daaraan hebben we dan ook meegedaan. Daarbij hebben we behoorlijk wat dieren gezien (waaronder neushoorns, die net gearriveerd waren), en natuurlijk de zonsondergang.
Het eten voor Tineke was een andere uitdaging. Er was van tevoren door de reisorganisatie aan alle hotels doorgegeven dat Tineke glutenvrij eten nodig heeft. De eerste Lodge had echter in bijna alle gerechten kruiden met daarin gluten verwerkt gebruikt. Daar hadden ze niet naar gekeken. Uiteindelijk hebben ze apart voor Tineke vlees gebakken, maar ook van de rest kon ze niet echt veel eten. Vanaf dan hebben we ook overal gelijk bij aankomst overlegd over het eten en het gebruik van kruidenmengsels in het eten. En over het algemeen is het daarna relatief goed gegaan. Vele hadden zelfs glutenvrij brood voor Tineke, alhoewel de kwaliteit in een enkel geval slecht was.
Glutenvrij is echt iets dat totaal onbekend is hier, zelfs bij de luchtvaartmaatschappijen. Terwijl je bij de meeste westerse luchtvaartmaatschappijen kunt opgeven dat je glutenvrij, lactosevrij of diabeet bent, kun je hier alleen aangeven of je vegetarisch of halal wilt. Ik heb dan ook een klacht naar de luchtvaartmaatschappij gestuurd dat ze niet-medische diëten wel verstrekken, maar de medische niet en ik dat een beetje vreemd vind.
Een impressie van de Sundown drive hieronder:
Dag 3: Deze dag moesten we verder rijden naar Fish River Canyon. Dit is na de Grand Canyon de grootste Canyon ter wereld. Wanneer je een navigatiesysteem de route laat berekenen, was het > 600 km. Maar de weg die ons aangegeven werd (we hadden ook een kaart met de route), zou het een stuk korter moeten kunnen. Deze weg hebben we dan ook gevolgd en het was dan slechts 430 km. Onderweg kwamen we ook nog langs het Quiver tree Forest, waar je tegen betaling kon gaan kijken. Deze Quiver bomen zien er dus zo uit:
En een eindje verder had je de Giants Playground, het blijkt een wandeling door grote rotsblokken:
Het tweede deel van de route was gravel, maar daar zouden we de komende dagen toch veel over rijden. Omdat we de volgende dag weer ver zouden moeten rijden, besloten we nog die middag naar de Canyon door te rijden. Onze lodge was namelijk 40 km voor de Canyon. De Canyon was mooi om te zien, en vergeleken met de Grand Canyon was het erg rustig (we hebben maar 4 auto’s gezien). Dat is trouwens sowieso overal in Namibië, je kunt soms lang rijden zonder iemand tegen te komen. Er wonen maar 2,5 miljoen mensen in een land dat 20 x groter dan Nederland is. Wat ook opvalt is dat iedereen Afrikaans spreekt, veel meer dan in Zuid Afrika ook.
De lodge die avond was Canyon Roadhouse en die lag in de middle of nowhere. En de eigenaar hield van oude auto’s:
Dag 4: rit naar Lüderitz. Lüderitz is een (Duits) plaatsje aan de kust en om er te komen moesten we ruim 100 km rechte weg (wel asfalt) door de Namib desert. Dit gebied is verder Sperrgebiet, omdat er diamanten gevonden zijn en nog gevonden worden. Je mag dus wel over de weg naar Lüderitz, maar mag verder niet van de weg af.
In Lüderitz zouden we voor het eerst 2 nachten in een hotel blijven, en we moesten ook weer zelf voor het avondeten zorgen. Qua restaurants was er niet erg veel keuze, we hebben de 2 restaurants met de beste recensies gekozen voor de 2 avonden in Lüderitz. We hebben na aankomst nog een wandeling gemaakt in het dorpje, maar er was niet echt veel te beleven.
Dag 5: in de ochtend hebben we een bezoek gebracht aan Kolmanskop. Dit dorpje staat een eindje buiten Lüderitz in de woestijn en is gesticht nadat men daar diamanten had gevonden. Er woonden in de hoogtijdagen wellicht 200 mensen en was van alle luxe voorzien. Maar de diamanten waren snel op en daarna is het dorp in verval geraakt. Nu is het overgeleverd aan het zand en de wind en zijn de meeste huizen vervallen. We kregen een rondleiding van een gids die allerlei wetenswaardigheden over die tijd vertelde. Er was een Engelse en Duitse rondleiding. Wij besloten aan de Duitse deel te nemen, want dat waren maar een paar mensen. Hieronder wat impressies met foto’s:
Daarna zijn we richting het nabijgelegen natuurgebied aan de kust gereden en hebben daar op verschillende plaatsen rondgekeken. Daarbij spotten we onder andere flamingo’s, en zelfs Afrikaanse pinguïns. De laatste zijn wel moeilijk te ontdekken, want het was op grote afstand op een nabijgelegen eiland. En er zijn 2 types flamingo’s die niet zo eenvoudig te onderscheiden zijn. We denken ze beide te hebben gezien (greater en lesser flamingo):
Dag 6: na een dag in Lüderitz moesten we de volgende dag weer een behoorlijk eind rijden, en wel naar de Sossusvlei. Dit is wellicht de bekendste plek van Namibië, door de kleurrijke duinen aldaar. Allereerst moesten we dezelfde lange rechte weg terug door de Namib woestijn, daarna ging het helemaal over gravelwegen naar de Sossusvlei. Onderweg kwamen we ook allerlei dieren tegen, waaronder de bat-eared fox en de Oryx. Oryxen kwamen we veel tegen, deze dieren zijn goed aangepast aan de droge omstandigheden in de woestijn. De roofvogel is een pale chanting goshawk (zanghavik):
De Sossusvlei was de eerste plaats waar we merkten dat het toeristisch was. Hier waren veel accommodaties en veel mensen. Wij hadden hier een huisje, en het was ’s middags in de zon erg warm met de weinige schaduw. De nachten koelden echter flink af. We kregen ons diner in de nabijgelegen Lodge en hier zaten we buiten te eten (buffet). Dat was behoorlijk fris.
Dag 7: De volgende ochtend moesten we relatief vroeg op om de beroemde duinen te kunnen bezoeken. Dit is een beschermd gebied en de poort ging om half 8 open. Omdat het overdag erg warm wordt (30 graden), kun je het best ’s morgens na opening direct beginnen. De beroemde duinen liggen echter nog 60 km het park in. We kwamen daar rond half 9 aan (met vele anderen). Het laatste stuk is echt mul zand en hier kun je alleen met een 4×4 doorheen. Het was dan ook de eerste keer dat we de 4-wiel aandrijving gebruikt hebben en we kwamen zonder problemen bij de duinen aan. Hier hebben we rondgewandeld richting Dead Pan, en daarna zijn we ook de duinen omhoog gegaan. Dat was behoorlijk zwaar door het mulle zand (en later op de ochtend de temperatuur). Hieronder een impressie van wat we allemaal zagen:
En aan het eind zijn we nog even de nabijgelegen Sesriem Canyon ingelopen:
Dag 8: Deze dag hebben we weer een behoorlijk lange reis voor de boeg, we rijden naar Swakopmund. Dit plaatsje ligt aan de kust, dicht bij Walvisbaai. Het is vanaf Windhoek de dichtstbijzijnde kustplaats. En eromheen is het weer allemaal woestijn, zoals een groot deel van Namibië. Omdat het aan de kust ligt, is het er echter koeler en daarom komen veel inwoners van Windhoek hier in de zomer (in Windhoek is het dan erg warm). We kwamen in Walvisbaai aan de kust en hier kwamen we gelijk een groot en modern winkelcentrum tegen. Dit was het eerste winkelcentrum dat we tegenkwamen na Windhoek. We hebben hier dan ook even een paar inkopen gedaan en zijn vervolgens langs de kust naar Swakopmund gereden:
In Swakopmund moesten we weer zelf naar een restaurant voor het diner. Hier waren echter voldoende mogelijkheden. We kozen Ocean Cellar uit en uiteindelijk was het het beste restaurant waar we gegeten hebben. We hoefden naast glutenvrij ook niets te zeggen, ze hadden zelfs glutenvrij brood, zonder dat we dus iets aangekondigd hadden. De volgende avond wilden we er weer eten, maar helaas was het toen vol. Het restaurant ernaast (Farmhouse deli) behoorde echter tot hetzelfde bedrijf en was ook goed (maar iets minder van kwaliteit).
Dag 9: Deze dag (zondag) hebben we ’s ochtends aan een living desert safari deelgenomen. Hierbij bracht een gids ons naar de nabijgelegen woestijn en liet ons allerlei dieren in de woestijn zijn. Het meest bijzondere dier dat we gezien hebben was wel de Namaqua Kameleon. Het was die ochtend mistig, koud en soms zelfs een beetje regenachtig. Dat was niet bevorderlijk om dieren te zien, zeker geen slangen (en die hebben we dan ook niet gezien). Deze dieren zijn aangepast aan de droge omstandigheden. Vaak maken ze ook gebruik van de ochtenddauw. De laatste keer dat men serieuze regen heeft gehad in Swakopmund was in 2011. Hieronder een impressie van deze safari:
Die middag scheen de zon weer en hebben we een strandwandeling gemaakt vanaf ons hotel:
Dag 10: Deze dag rijden we naar Damaraland, onze accommodatie is dit keer een tent bij Twijfelfontein Adventure Camp. Deze dag passeren we weer de Steenbokskeerkring, maar nu richting noorden. Er zijn 2 routes mogelijk, een kortere route die rechtstreeks naar de bestemming gaat, of een weg langs de Skeleton Coast (Skeleton Coast Park). We besluiten de langere weg te nemen en zorgen ervoor dat we volgetankt zijn en voldoende eten en water bij ons hebben (er wordt gewaarschuwd dat er onderweg niets is). Maar allereerst rijden we naar Cape Cross. Deze plaats is bekend vanwege de grote aantallen zeehonden daar. En dat klopt, er liggen echt duizenden zeehonden (met bijbehorende stank). We moeten bijna tussen de dieren doorlopen:
Daarna rijden we verder langs de kust en komen uiteindelijk bij de Ugab gate aan van het Skeleton Coast Park. Hier moeten we ons registreren, maar dit keer kost het niets, omdat we er aan de andere kant weer uitrijden. En inderdaad is het hier erg rustig en kom je bijna niemand tegen. Wel liggen er op het strand een paar (oude) scheepswrakken en komen we een aantal jakhalzen tegen:
Ergens onderweg eten we het meegenomen eten op. Het begint steeds harder te waaien en het zand begint behoorlijk te stuiven. Uiteindelijk komen we min of meer in een zandstorm terecht. Het zicht is slecht, gelukkig staan er paaltjes die de rand van de weg aangeven. Gelukkig komen we zonder kleerscheuren aan bij de poort om het park weer uit te gaan en wanneer we verder van de kust gaan, neemt de wind ook sterk af. De route is afwisselend, maar ook erg eenzaam:
En vanavond hebben we een tent om te slapen, wel met een gewoon bed, maar de ruimte is beperkt en de douche achter de tent is open van boven. En omdat het ’s nachts hard afkoelt, is het ’s ochtends koud om te douchen. We besluiten dus maar om ’s avonds te douchen. Nadat ik de auto voor de tent geparkeerd heb, kijk ik routinematig nog even naar de banden. Het valt me op dat de linker achterband wat zachter is. En later is deze nog zachter. Hij zal dus wel lek zijn. We hebben bij de auto 2 reservebanden meegekregen (omdat je toch regelmatig een lekke band kunt hebben op de gravelwegen). De eerste zit onder de auto (en is er lastig af te halen, is mijn ervaring. Wij hebben namelijk dezelfde auto dan ik thuis heb (een witte Toyota Fortuner, maar dan met 4-wiel aandrijving). De enige keer dat ik onderweg een lekke band had, had ik behoorlijk wat werk om deze eraf te krijgen. Maar onze tweede reserveband ligt los achterin, dus is makkelijk te gebruiken. Ik vraag of ze bij de lodge iemand hebben om de band te repareren. Dat blijkt het geval. Hij zal morgenochtend, wanneer wij een safari hebben, de band repareren. Naast het kamp ligt een grote rots en vandaar heb je een mooi uitzicht om de zonsondergang. Boven op de rots wordt er dan ook voor een drankje gezorgd om naar de zonsondergang te kijken:
Die avond eten we in het (open) restaurant van de lodge: Dit keer is het braaibuffet, zoals wel vaker. Voor Tineke is het dan altijd wat schipperen, want ze kan niet alles eten van het buffet. En inmiddels is haar standaard toetje fruitsalade, want eigenlijk bevat het toetje altijd gluten en in 9 van de 10 gevallen wordt haar dan fruitsalade aangeboden.
Dag 11: Deze dag gaan we met een safari mee op zoek naar desert adapted elephants. Maar eerst komt de man om de band te repareren. Hij haalt het wiel van de auto en probeert de band te repareren. Er verschijnt echter een ballon op de band en deze is dus niet meer bruikbaar. Daarom wordt de tweede reserveband gebruikt en hebben we nu nog 1 reserveband over. Ik heb nog contact met onze reisorganisator, maar aangezien we niet veel slechte wegen gaan hebben, kunnen we met 1 reservewiel toe, denkt men.
Rond 8 uur vertrekken we voor de safari. Onderweg komen we ook allerlei andere dieren tegen, en uiteindelijk na 2 uur vinden we ook de genoemde olifanten. Deze dieren leven allemaal in een drooggevallen rivierbedding, waar nog groene vegetatie is. Buiten deze rivierbedding is het vaak woestijn zonder veel vegetatie. De enige dieren die dan nog vaak tegenkomt zijn Oryxen. Hieronder een impressie van de safari:
Die middag willen we nog 2 rotsformaties bekijken (Burnt mountain en Organ Pipes), maar daar aangekomen ontdekken we dat men hiervoor 250 Nam. Dollars p.p. vraagt. Ze hebben alleen een hek geplaatst, geen enkele voorziening en het zijn gewoon een paar rotsen. We besluiten daarom om te keren, en later lees ik op Google Maps dat vele mensen dat voor ons gedaan hebben. We hebben dus maar wat gerelaxt die middag, want verder was er niet veel te beleven in de omgeving.
Dag 12: Deze dag gingen we op weg naar Etosha NP, een park dat volgens zeggen te vergelijken is met het Krugerpark. We komen rond de middag bij onze lodge voor die dag aan. De lodge ligt dicht bij de ingang van het park en op die manier kunnen we ’s middags al het park in. De lodge waar we verblijven (Etosha Safari Lodge) bestaat uit allemaal individuele huisjes met centrale voorzieningen. Gelukkig kunnen we al in ons huisje terecht om onze bagage daar te laten en na een lunch vertrekken we richting Etosha NP. De toegang tot het park is beter geregeld dan bij het Kruger, want we hoeven slechts een formulier in te vullen en kunnen daarna doorrijden naar het nabijgelegen restcamp, waar we kunnen betalen voor de toegang. Het tweede positieve punt is dat we gelijk voor 3 dagen kunnen betalen. In het Krugerpark moet je iedere dag opnieuw papieren invullen en de toegang betalen, wat relatief veel tijd kost. Maar we komen er al snel achter dat er ook nadelen zijn aan dit park. De voorzieningen zijn niet bepaald geweldig, in de shops is maar weinig verkrijgbaar en de toiletten buiten de restcamps zijn afgrijselijk. Iedereen doet zijn behoefte dan ook buiten de gebouwtjes die toiletten moeten heten (maar wel achter de hekken). Daarnaast zijn, buiten de hoofdweg door het park, de meeste wegen slecht, erg veel gaten en kuilen. En omdat het droog is, is er enorm veel (wit) stof. Etosha was oorspronkelijk een gigantisch meer, maar dat meer ligt al tientallen jaren droog. Die eerste middag maken we een rondje door een klein deel van het park. We zien geen leeuwen, luipaarden of cheetahs, maar wel een neushoorn. We zijn er nog niet over uit of het een white of een black rhino is (de verschillen zijn niet zo duidelijk en we zagen het beest in de verte). We hebben nog nooit een black rhino gezien, maar dat is dus nu nog niet duidelijk. Normaalgesproken heeft een black rhino een minder groot verschil in de hoorngrootte en is hij kleiner dan de white. Er zijn wat meer verschillen, maar dat is hier niet zo duidelijk. Black en white heeft trouwens niets met de kleur te maken, white is een verkeerde vertaling van het Afrikaanse wijd, de neushoorn heeft een bredere bek, en toen hebben ze de andere maar black genoemd, maar deze heeft dus een smallere bek. Dat kun je echter op onderstaande foto niet zien.
Een impressie van de dieren die we gezien hebben vind je hieronder:
Dag 13: Deze dag rijden we naar de oostkant van het park, waar we 2 dagen net buiten het park zullen overnachten in een private game reserve. Omdat de voorzieningen in het park slecht zijn, verblijft bijna iedereen buiten het park. De route is niet zo lang vandaag (200 km), maar gaat geheel door het park. We hopen vandaag wat meer dieren te zien, en natuurlijk het liefst ook leeuwen of andere katachtigen. En we hebben geluk vandaag, al vrij vroeg komen we 3 leeuwen tegen. Het is een moeder met 2 jonge leeuwen, die echter al redelijk groot zijn. Uiteindelijk komen we vlakbij de leeuwen en lopen ze bijna langs onze auto. En even later hebben we nog meer geluk, we zien 2 honey badgers (letterlijk vertaald honing dassen). Deze dieren zijn meer nachtdieren, maar we zien ze dus overdag op niet al te grote afstand lopen. We hebben er ooit 1 gezien in het Krugerpark, maar dat was slechts even. Nu houden we ze redelijk lang in ons zicht.
Die avond logeren we in een prachtige lodge, met een restaurant aan het water. We zijn een beetje bang voor de muggen (en de mogelijke malaria), maar uiteindelijk valt dat heel erg mee. Het eten is prima en glutenvrij wordt rekening mee gehouden.
Dag 14: Deze dag hebben kunnen we doorbrengen in het Etosha NP, maar eigenlijk vinden we het park een beetje tegenvallen in vergelijking met het Krugerpark. Die ochtend maken we weer een rit door het park, maar dan meer richting noorden. En ook deze keer hebben we weer geluk, al snel komen we weer 2 leeuwen tegen, maar deze keer is het wat verder weg en kunnen we niet veel mooie foto’s maken. Bij een toiletstop in het nabijgelegen restcamp komen we 2 Nederlanders tegen die met een camper van Bobo campers onderweg zijn. Wij hebben deze organisatie vorig jaar ook gebruikt bij onze campertocht door Zuid-Afrika. We hadden die ochtend al vele campers gezien van Bobo, en nu blijkt dat zij met een ANWB groepsreis vanaf Kaapstad vertrokken zijn en door Zuid-Afrika, Namibië en Botswana reizen. In totaal een reis van 49 dagen. Ze hebben toeristische en technische begeleiding, vooral de technische lijkt me nodig, gezien het feit dat je veel over gravelwegen rijdt en de campers daar niet echt op berekend zijn. Ze eindigen in Johannesburg, na ook nog naar het Krugerpark te zijn geweest. In het restcamp komen we ook een grote groep banded mongoose en go-away birds (Loerie) tegen.
We maken nog een rondje door het park en hebben veel geluk. We zien in de verte 2 dieren aankomen en het blijken 2 cheetahs te zijn. We zijn de eerste die ze zien en ze komen onze kant op. Uiteindelijk passeren ze de weg vlak voor ons en kunnen we veel foto’s van dichtbij maken.
De middag brengen we deels door bij de lodge, ook al omdat ik ’s middags nog een online bijeenkomst moet bijwonen (de enige tijdens de vakantie). Voor later op de middag hebben we weer een sundowner safari geboekt in het private game reserve waar we verblijven. In de game reserve zijn ook leeuwen, dus die willen we wel zien. En bij het meertje bij de lodge komen de dieren ook langs, een impressie van de dieren de we daar hebben gezien hieronder:
Tijdens de sundown safari gaan we op zoek naar de leeuwen, maar het duurt even voor ze gevonden worden. Onderweg komen we andere dieren tegen, waaronder de damara dik-dik, de kleinste antilope, een gier en een uil. Uiteindelijk vinden we toch de leeuwen, maar daardoor missen we de zonsondergang. En net als bij de vorige sundowner krijgen we een drankje en hapje geserveerd bij het kijken naar de zonsondergang (maar de zon was dus al onder):
Hieronder een impressie van de dieren die we voor de zonsondergang hebben gezien:
Dag 15: Deze dag rijden we weer richting Windhoek. We hebben nog 1 overnachting onderweg, op de oudste wild boerderij in Namibië (Otjiwa Safari Lodge). Daar kunnen we ook een nacht safari maken, dus dat is ons plan. We moeten vandaag ruim 300 km rijden, dus niet zo ver. Bovendien is de weg vanaf nu weer asfalt. Dat betekent dat we al rond de middag aankomen bij de lodge en daar dan ook de lunch gebruiken. We kunnen er ook een wandeling maken rond een meer (dam) en daarbij zien we allerlei dieren en vogels, waaronder een visarend, flamingo’s en een pelikaan. Ook zien we voor het eerst warthogs, terwijl we vaak verkeersborden hebben gezien die daarvoor waarschuwen:
Een impressie van de dieren op de boerderij vind je hieronder:
Die avond nemen we dan deel aan een nachtsafari. Deze vertrok om 20 uur (toen was het al lang pikdonker). Er waren 2 gidsen, de eerste reed de auto, de tweede gebruikte een sterke zoeklamp om proberen dieren te spotten. We kwamen wel allerlei dieren tegen, maar de meeste hadden we overdag ook al gezien (waaronder de Damara dik-dik). We zagen ook een uil, maar helaas heb ik daarvan geen goede foto kunnen maken. Maar uiteindelijk kwamen we toch een heel bijzonder dier tegen, een Aardvark. Dit is een echt nachtdier en het was 2 jaar geleden dat ze deze gespot hadden. Hij liep bovendien vlak bij de auto, dus ik kon nog een redelijk goede foto maken:
Dag 16: Dit is onze laatste dag in Namibië. We rijden terug naar Windhoek (nog ruim 200 km) en vliegen dan rond 18 uur terug naar Johannesburg. Omdat de vlucht pas ’s avonds is, en Tineke geen eten krijgt in het vliegtuig, besluiten we de lunch in een restaurant in Windhoek te gebruiken. De eerste avond in Namibië waren we ook in een Portugees restaurant geweest, maar dat was niet echt geweldig. We besloten daarom het best aangeschreven restaurant te bezoeken, alhoewel de naam wellicht iets anders doet vermoeden: Joe’s beerhouse. Het restaurant had een aparte inrichting, met heel veel oude gereedschappen aan de wanden. Maar het eten was goed, beter dan het Portugese restaurant eerder. Daarna zijn we naar onze het gebouw van onze reisorganisator gereden en hebben daar de auto ingeleverd. Omdat we vroeg waren, hebben we daar nog een tijdje zitten wachten. En rond 3 uur heeft iemand ons naar het vliegveld in Windhoek gebracht. Dat was nog 45 minuten rijden. De formaliteiten op het vliegveld waren snel afgehandeld, waarna we weer konden wachten op het boarden van het vliegtuig. We kwamen uiteindelijk mooi vroeg in Johannesburg aan (rond 8 uur), maar toen begon de ellende. Het bleek dat de computers van de douane niet werkten en alles met de hand geregistreerd moest worden. Er stond een rij van ongeveer 200 mensen voor ons, en na ons na een uur wellicht evenveel. En eerst zat er totaal geen schot in de rij. Dat kwam ook omdat men slechts met 3 personen aan het registreren was. Dat was wellicht een grotere bottle neck dan de computer. En volgens de man van de douane was het al een maand zo, maar het zou morgen opgelost zijn (waarom?). Na ongeveer 2 uur echter bleken de computers opeens weer te werken en ging het een stuk sneller. Uiteindelijk waren we 2,5 uur later door de douane en konden we op zoek naar onze koffer. Rond kwart voor elf reden we uiteindelijk weg van het vliegveld, zodat we rond half 12 ’s avonds bij ons huis in Pretoria aankwamen. Ik hoopte dat de computers bleven werken, want morgenavond zou ik weer voor mijn werk naar Kameroen vertrekken.
De organisatie van de rondreis in Namibië was goed geregeld door de organisator, Namibia Tours & safari’s (https://www.namibia-tours-safaris.com/). Via een speciale app hadden ze ons dagelijkse programma uitgeschreven met allerlei extra informatie, reistijd, e.d. De vlucht hebben we zelf geregeld, direct bij Airlink. Het eten in de lodges is uiteindelijk meegevallen, alleen de tweede avond was een beetje behelpen voor Tineke. En ze heeft voldoende fruitsalade gegeten, dat was bijna iedere avond het toetje. Het mooist vonden we allebei de Sossusvlei, met al de kleurrijke duinen. In de zomer is het hier erg warm, maar nu was het in de ochtend goed te doen. Etosha NP viel eigenlijk een beetje tegen, vooral door de slechte voorzieningen, de slechte wegen en het stof. Het grote verschil met het Krugerpark is ook dat je hier geen massa’s impala’s tegenkomt, maar springbokken. En dan ook de gemsbokken (Oryx). In de droge woestijn zijn de gemsbokken en springbokken vaak het enige wat je ziet. De temperaturen waren over het algemeen goed, waarbij het overdag vaak tussen de 25 en 30 graden was. De nachten waren soms fris, met af en toe temperaturen een paar graden boven het vriespunt. Alleen aan de kust was het kouder, rond de 20 graden, maar de nachten waren daar weer minder koud. In Etosha werd het overdag rond de 30 graden, zelfs midden in de winter. We hadden alleen die ene ochtend in Swakopmund mist/bewolking en een beetje neerslag. Toen was het ook koud (voor onze begrippen). Verder hadden we vooral zon en die was nog lekker warm.
De totale route zag er zo uit op Google Maps:
Voor ons was de lokale munt eenvoudig, want Namibië heeft nauwe banden met Zuid Afrika en de Namibische Dollar is 1 op 1 gelijk aan de Zuid-Afrikaanse Rand. Je kunt dus ook zonder problemen met Zuid-Afrikaanse rand betalen. Wij konden ook onze Zuid-Afrikaanse bankkaart gebruiken, maar wel verloren we dan 2% aan de bank (koersopslag).
Namibië is van oorsprong een Duitse kolonie en dat zie je nog in vele zaken terug (o.a. namen). Na de eerste wereldoorlog werd het min of meer onderdeel van Zuid-Afrika, en na de tweede wereldoorlog zelfs officieel. Uiteindelijk werd het onafhankelijk van Zuid-Afrika in 1990. De wegen zijn duidelijk beter dan in Zuid-Afrika en de veiligheid lijkt beter dan in Zuid-Afrika. Maar er wonen natuurlijk ook wel erg weinig mensen in zo’n groot land.
Meestal besluiten we al min of meer tijdens onze vakantie waar we de volgende keer op vakantie gaan. Deze rondrit/safari is ons goed bevallen en we denken er nu over volgend jaar naar Botswana te gaan. Voor ons is het iets dichterbij, we zouden zelfs met de auto vanaf hier kunnen rijden (de grens is 3 uur rijden). Maar de mooiste plaatsen zijn meer in het noorden, dus we bekijken nog wat we gaan doen. Het wordt waarschijnlijk weer juni, want dat komt mij het beste uit met het werk.