Enkele weken geleden hoorde ik dat we met de paasdagen maar liefst 2 vrije dagen hebben, zowel goede vrijdag als paasmaandag. Dat betekende dat we 4 aaneengesloten dagen vrij hebben. We wilden wel ergens gaan wandelen en ik ging op zoek naar een plaats met bergen niet al te ver weg en waar je met een gids kon wandelen (alleen wandelen vonden we nog een beetje te risicovol). Uiteindelijk leek Eswatini wel een aardige bestemming. De meesten zullen dit land kennen als Swaziland, maar in 2018 is de naam gewijzigd in Eswatini. De volledige naam is: the kingdom of Eswatini, want aan het hoofd van dit land staat een koning, die 15 vrouwen heeft. De bevolking is zwaar getroffen door HIV. Het is één van de landen met het hoogste percentage HIV geinfecteerden. Voor ons is het ongeveer 3 uur rijden tot de grens (het land ligt dicht bij het Krugerpark). Uiteindelijk vind ik op internet een hotel en ook een gids die wandelingen organiseert. We boeken bij de gids zowel op zaterdag al zondag een wandeling. Dit betekent dat we vrijdag heenrijden en maandag terugrijden. Verder zijn er ook wildparken in het land en we boeken dan ook nog een safari op maandagochtend, zodat we ’s middags terug naar huis kunnen rijden. De wandeling zaterdag wordt een prive wandeling, wij zijn alleen met de gids. Onderweg gaan we in een restaurant dan lunchen. De wandeling zondag is met een groep van ongeveer 10 personen, met een paaslunch erbij. Omdat Tineke glutenvrij eten nodig heeft, regelt de gids voor haar voor beide dagen een glutenvrije maaltijd.
Op goede vrijdag vertrekken we rond de klok van 8 uur vanuit ons huis in Pretoria en we hopen rond de middag in Eswatini aan te komen. De reis ging voorspoedig tot de grens, maar ik was even vergeten dat we bij de grens covid-testen nodig hebben. Gelukkig was het niet een groot probleem dat we deze niet hadden, men bood ons een rapid antigen test aan en binnen 15 minuten hadden we een negatieve uitslag binnen. Daarmee konden we dan de grens passeren en waren we rond de middag in Eswatini. Het was de bedoeling ’s middags in een cultural village te gaan kijken, daar worden ook dansvoorstellingen gegeven. Helaas waren wij de enige toeristen in dit park en konden we alleen de huisjes bekijken en naar een waterval wandelen. Verder was hier helemaal niets te doen.
Na het bezoek aan dit cultural village, zijn we richting hotel vertrokken. Het hotel was een groot hotel, maar er waren bijna geen gasten. Het hotel (Mountain Inn) lag aan de rand van de hoofstad van Eswatini, Mbabane en had uitzicht over het dal erachter.
Zaterdag stond onze eerste wandeling gepland. De gids (Anna McGinn) kwam ons bij het hotel ophalen. We moesten nog eerst een stuk rijden naar het begin van de wandeling en omdat zij maar een kleine auto had, zijn we met onze eigen auto gegaan. De laatste 3 kilometer omhoog was een belevenis op zich. De weg was erg slecht en je kon slechts stapvoets omhoog. Dit kon je zeker niet met een normale auto doen en gelukkig hadden we onze ‘werkauto’ bij ons, die meer bodemvrijheid had.
Het weer was mistig en het zicht was niet erg ver. Anna hoopte op verbetering in de loop van de dag, maar dat was maar beperkt. We parkeerden de auto al een eind bergop en gingen vervolgens de befaamde Sibebe rots van de achterzijde beklimmen. Deze ‘Sibebe Dome’ is de op één na grootste op het zuidelijk halfrond (de grootste is in Australie). Tijdens de klim bleef het zicht erg beperkt, maar gelukkig werd het zicht wat beter toen we boven waren. Dicht bij deze Dome was het Sibebe Resort, waar we de lunch gebruikt hebben. Hier was het ook bijna uitgestorven, omdat er nagenoeg geen toeristen waren. Volgens Anna waren we zelfs de 2 eerste internationale toeristen sinds de lockdown. Na de lunch gingen we afdalen naar een andere plaats, waar Anna ook een auto had staan. Helaas begon het tijdens de afdaling licht te regenen, waardoor de rotsen erg glad werden en het enorm oppassen was om niet uit te glijden. We waren dan ook blij dat we bij de auto waren en Anna heeft ons dan teruggebracht naar onze eigen auto. Hiervoor moesten we dan weer deze 3 km slechte weg omhoog (en weer omlaag in de eigen auto) volgen. Hieronder wat foto’s onderweg, maar door het beperkte zicht en de regen zijn het er niet erg veel.
Na afloop van de wandeling hebben we nog wat boodschappen gehaald in een supermarkt en zijn we weer naar ons hotel gegaan. De volgende dag stond een wandeling met een groep op het programma, met een verzorgde lunch erbij.
De zondagochtend moesten we al vroeg weg. We moesten om 7 uur bij het Malolotja National Park zijn. Dit was nog ongeveer een half uur vanaf het hotel. Omdat het ontbijt in het hotel pas vanaf 7 uur geserveerd werd, kregen we een ontbijt-doos mee.
Daar aangekomen maakten we kennis met de andere wandelaars. In totaal bleken we met 14 wandelaars en 2 gidsen te zijn (1 lokale gids en Anna). Voor het begin van de wandeling moesten we nog een eind met de auto rijden, weer over een erg slechte weg. Dit was ongeveer 8 km, maar door het slechte wegdek kostte dit maar liefst 40 minuten.
De wandeling naar beneden was mooi. Het weer was beter dan de dag ervoor, eerst nog wel wat mistig, maar in de loop van de ochtend klaarde het op en toen we beneden bij de rivier waren, kwam de zon er zelfs door. Het pad glooide wat op en neer, maar het ging voornamelijk naar beneden. Dicht bij de rivier hoorden we de bavianen schreeuwen (waarschuwingen), maar gezien hebben we ze niet. Terwijl we onderweg in de auto nog wat wild gezien hadden (zebra en blesbok voornamelijk), kwamen we onderweg tijdens het wandelen geen groter wild meer tegen. Bij de rivier kwamen we tot de ontdekking dat we door het water naar de overkant moesten. Aangezien het water te hoog stond en er een behoorlijke stroming stond, moesten we kniehoog door het water. Daarbij moest je je goed vasthouden vanwege de stroming. Een aantal mensen (waaronder wij) was hier niet erg blij mee, want dit stond ook niet bij de wandeling aangegeven. Uiteindelijk heeft wel iedereen veilig de overkant gehaald, met behulp van de beide gidsen. Even verderop kwam de tweede verrassing, het bleek dat we nog eens het water door moesten. Uiteindelijk hebben we 7 x het water over moeten steken, waarvan we maar 2 x droog konden blijven. Omdat we het niet aandurfden op blote voeten over te steken (rotspunten), hebben we met onze wandelschoenen door het water gelopen. Deze waren daarna zo nat dat ze daarna de hele week thuis hebben moeten drogen. Bovendien moesten we de rest van de wandeling met water in de schoenen en natte sokken lopen.
Het oversteken van het water kostte elke keer behoorlijk wat tijd (een aantal mensen was erg angstig), maar uiteindelijk waren we nog ruim voor de middag bij onze lunchplek. Onze lunch was al ter plaatse. Een aantal andere rangers van het park waren deels met de auto, maar ook nog een redelijk deel te voet, onze lunch komen brengen. De lunch bestond uit kip, sla, rijstsalade, friet (lauw) en brood. Voor Tineke was er een apart bordje kip, zonder marinade (gluten). De kip en de friet stond op een warmhoudplaatje en was dus niet koud.
Vlakbij de lunchplek was ook een waterval en een klein meertje waar je eventueel kon zwemmen.
Wel was het even klauteren om daar te komen (over de rotsen). Niemand had in het begin echt behoefte om te gaan zwemmen, want het water was behoorlijk koud.
Na de lunch waren er echter toch 2 personen die besloten te gaan zwemmen, waaronder de lokale gids. De andere persoon was zwemleraar, dus een geoefend zwemmer. Door de waterval en het eruit stromen van het water aan de andere kant stond er toch ook wel wat stroming in het water. We stonden met een aantal mensen naar de zwemmers aan het kijken en tegelijkertijd waren we aan het praten. Ik maakte een foto van de 2 zwemmers aan de overzijde en praatte daarna verder met een Duits meisje in de groep. Ik vond wel dat de lokale gids niet echt een goede zwemmer was, maar sloeg er verder niet teveel acht op.
Na een paar minuten zag ik de wandelaar uit het water komen, maar zag de lokale gids niet meer. Eerst dachten we dat hij aan de andere kant uit het water was gegaan, maar dat wisten we niet zeker. Omdat we ook weer verder moesten, speurden we overal rond en ook de andere gids kwam naar ons toe geklauterd om te helpen zoeken. We vonden hem echter niet en zijn zeker een half uur aan het zoeken geweest. Iemand had het vermoeden dat hij wellicht in de bossen verdwenen was (hij had niet mogen zwemmen), maar mij leek dat sterk, ook al omdat zijn kleding, telefoons en geld nog aanwezig was. We hadden totaal geen mobiele ontvangst op die plek en we moesten de terugweg aanvaarden om voor het donker bij de auto’s terug te zijn. We zijn dus zonder hem vertrokken. Gelukkig wist Anna ook de weg en zijn we weer aan de weg terug en omhoog begonnen. We moesten weer meerdere keren het water oversteken en de weg omhoog viel een jong meisje erg zwaar. Toen Anna eindelijk weer mobiele ontvangst had (na een uur ongeveer), heeft ze hulptroepen gewaarschuwd en kwam een auto onze kant op. Het eerste stuk (ik schat 3-4 km) moesten we echter sowieso te voet afleggen. De groep ging uiteindelijk in 2 gedeeltes naar boven, wij waren in de eerste groep met 8 mensen, zonder gids (maar de route was duidelijk). De tweede groep was een familie (met het meisje dat op was) en 2 ervaren wandelaars. Anna pendelde tussen de 2 groepen en had contact met de hulptroepen. Uiteindelijk zijn wij met de eerste groep van 8 wandelaars om ongeveer 5 uur bij de auto aangekomen. Even later kwam de familie in moeilijkheden met de auto ook boven aan. De 2 ervaren wandelaars waren nog onderweg, maar niet ver meer van de auto. Vervolgens moesten we nog met de auto terug naar de ingang en toen we daar aankwamen was het nagenoeg donker.
Omdat het donker werd, kon men niet meer terug naar onze lunchplek om naar de gids te zoeken. De volgende dag is men met een groepje teruggegaan om te gaan zoeken. Uiteindelijk heeft men hem in het water gevonden, helaas overleden. Het vermoeden is dat hij heeft gedoken en met zijn hoofd op een steen terecht gekomen is. Helaas heeft dat niemand gemerkt, wellicht ook doordat de waterval ook behoorlijk wat lawaai maakte.
Ter nagedachtenis aan hem wil Anna binnenkort nog een eenvoudigere wandeling naar de plek organiseren. Of wij daarbij zullen zijn is maar de vraag, voor ons is het 3,5 uur rijden en bovendien zullen we dan waarschijnlijk weer COVID tests nodig hebben.
Hieronder wat foto’s tijdens de wandeling
Uiteindelijk waren we dan rond kwart voor zeven weer in ons hotel en konden we nog net eten.
Het verhaal van Anna is het ook nog waard te vermelden. Ze had een goede baan als grafisch ontwerpster, maar haar passie is wandelen en de mensen bewust te maken van de natuur. Ze heeft eind 2019 haar eigen bedrijfje opgestart. Hiermee organiseerde ze wandeltochten door verschillende parken in Eswatini, met vaak de lokale bevolking als gids. Toen kwam in maart 2020 natuurlijk COVID en wij waren (in april 2021) de eerste internationale gasten die ze weer kreeg. Gelukkig kon ze in haar oude baan actief blijven en kon ze nog een boterham verdienen. Dat is niet het geval voor een heleboel andere mensen die actief waren in het toerisme. Zij verloren veelal hun baan of in ieder geval een redelijk deel van hun inkomen. Hopelijk komt het toerisme dan ook weer snel op gang.
De volgende ochtend stond een safari op het programma. De safari was van 10 tot 12 uur, maar was nog bijna 2 uur rijden vanaf het hotel. We zijn dus net voor 8 uur vertrokken. Het eerste deel van de weg was snelweg, maar daarna gewone 2-baans weg, waar je moest uitkijken voor drempels, mensen en dieren op de weg. Het laatste stuk openbare weg liep al door het park met wilde dieren. Er stond dan ook een bordje dat fietsers en voetgangers moesten uitkijken voor leeuwen en olifanten!
De safari bleek een privé safari te zijn, wij waren de enige deelnemers. Net als overal elders in Eswatini ligt het toerisme helemaal op zijn gat en zijn er nagenoeg geen toeristen. En dat voor een land dat heel erg afhankelijk is van toerisme (en dat al voor meer dan een jaar). In het park (Hlane Royal National Park) heeft men relatief veel neushoorns, van 2 ondersoorten, wit en zwart. In het Nederlands noemen we de witte neushoorn echter breedlipneushoorn. Deze zitten wel apart en worden beter bewaakt, omdat in heel Afrika de neushoorn nogal bedreigd wordt door stroperij voor het ivoor (in China wordt daar grof geld voor betaald). Uiteindelijk hebben we redelijk wat neushoorns (maar geen zwarte), leeuwen, olifanten, giraffen en ander kleiner wild gezien. Zie hierna de foto’s.
Na afloop zijn we aan de terugreis begonnen. Het park ligt aan de andere kant van het land, dus we hadden eerst 2 uur nodig om weer terug bij de grens te komen. Hier kregen we weer met hetzelfde probleem van een COVID-test te maken. Ook hier was het weer mogelijk een sneltest te doen (maar nu kostte dat 300 rand pp). Uiteindelijk kostten alle procedures ons, net als de heenweg, ongeveer een uur en waren we rond 3 uur weer onderweg. Het vreemde was wel dat volgens de gebruiksaanwijzing van de test het resultaat na 10-15 minuten kan worden afgelezen. Wij hadden ons resultaat echter al na 2-3 minuten binnen. En ook op vrijdag hadden we al na 5 minuten ons negatief resultaat binnen.
Tineke voelde zich niet zo lekker en we zijn daarom min of meer non-stop doorgereden naar huis. Het laatste deel van de route was erg druk (door terugkerend verkeer na de paasdagen), zodat we uiteindelijk rond 7 uur thuis waren. Tineke voelde zich intussen steeds beroerder en is linea recta in bed gekropen. De volgende dagen bleek ze ernstig aan de diarree. Onze conclusie was uiteindelijk dat ze een salmonella infectie heeft opgelopen van de kip tijdens de lunch. Dat was namelijk het enige verschillend wat we beiden gegeten hebben. Gelukkig is ze vandaag (zaterdag) weer helemaal opgeknapt.
Al met al een hele ervaring, met een hele droeve gebeurtenis tijdens de wandeling zondag. De bevolking is over het algemeen heel er vriendelijk en qua veiligheid is het (naar zeggen) een heel stuk beter dan in Zuid-Afrika. De criminaliteit is laag en je kunt gewoon veilig over straat zonder na te denken. We willen zeker nog wel eens terug om daar te wandelen, maar het oversteken door het water laten we dan wel aan ons voorbij gaan.