Na een paar weken in Zuid-Afrika gaan we uitkijken naar een geschikte auto voor Tineke. Tot nu toe kon zij zich slechts binnen de Estate te voet verplaatsen, omdat Louis de auto meenam naar zijn werk. Er zijn diverse websites voor tweedehands auto’s en na het selecteren van 3 auto’s hebben we op zaterdagmorgen 3 garages bezocht. Bij de eerste garage was er een Mazda CX-5 te koop, helaas was deze op dat moment niet aanwezig en konden we geen proefrit maken. Bij de tweede garage stond er een Toyota RAV4, maar de verkoper kon niets vertellen over de historie van de auto. De derde garage was een Ford dealer die een nog bijna nieuwe Ford Kuga had. Uiteindelijk bleek dat de auto van de advertentie al verkocht was, maar hij had nog een tweetal demo-auto’s uit 2020 staan. Na een proefrit besloten we deze auto te kopen (bouwjaar 2020, 11.000 km op de teller).
Op maandag heb ik dit aan de verkoper verteld en uiteindelijk hebben we de zaterdag erop de auto op kunnen halen. Gedurende de week heb ik geld vanuit Nederland naar Zuid-Afrika gebracht (via een intermediair, de banken vragen hier veel geld voor). Na controle door de ontvangende bank (of het geen witwassen is), heb ik uiteindelijk op donderdag de auto betaald.
Het probleem dat zich vervolgens aandient is de registratie van de auto op onze naam. Daarvoor moeten wij als buitenlanders eerst een ’traffic register number’ krijgen. Hiervoor moet je naar een kantoor om dit nummer aan te vragen, na overlegging van allerlei documenten (het is overigens gratis). Omdat we echter nog in lockdown level 3 zitten, is dit kantoor echter gesloten en kunnen we dit nummer niet aanvragen. Daarvoor moet Zuid-Afrika eerst terug naar level 1. Er zijn wegen om toch hieraan te komen (betalen), maar we proberen het via de officiele weg te regelen. Op dit moment hebben we daarover nog geen duidelijkheid.
De dealer is ons echter zeer behulpzaam en laat de auto-registratie voorlopig op zijn naam staan. Deze was sowieso nog geldig tot 28 februari en daarna mag deze nog 21 dagen verlopen zijn. Mochten we dan nog geen oplossing hebben, dan gaan we op een tijdelijke registratie van de garage rijden.
Tineke had nog nooit links en in een automaat gereden. We hebben dus een aantal keren geoefend binnen en buiten de wijk en op donderdag 18 februari heeft ze een echte rijles van een uur gehad met een instructeur. Deze heeft haar goedgekeurd om in Zuid-Afrika te rijden (dit is niet verplicht). Op zaterdag heeft ze dan voor het eerst alleen in de auto (naar de kapper) gereden.
Vorige week (21 februari) zag ik een schroef in de linker voorband van de auto zitten, toen Tineke weg reed. Ik dacht dat deze er helemaal in zat, want ik kon deze niet verwijderen. Ik ben daarom op zaterdag 27 februari langs een bandenservice gereden, om de band te laten repareren. Toen de band eraf was, bleek dat er geen schroef meer in zat. Blijkbaar was het alleen de kop van de schroef geweest en was deze bij het rijden al verdwenen. De bandenservice was heel aardig en het heeft me dus uiteindelijk niets gekost.
De auto rijdt prima, alleen hebben we nog geen e-tag voor de toll. Ik heb deze afgelopen week besteld en we hopen deze dan komende week binnen te krijgen op ons nieuwe adres. Op dit moment zorgen we er nog voor dat we tolwegen vermijden. Dit is goed te doen, want de tolwegen zijn over het algemeen alleen de snelwegen en lokaal heb je die niet altijd nodig. In Zuid-afrika is deels een automatisch tolsysteem rond de grote steden (Pretoria, Johannesburg) naast tolpoortjes op de grote doorgaande routes. We begrijpen inmiddels dat driekwart van de Zuidafrikanen nooit tol betaald, maar daar willen wij niet aan meedoen.
Het heeft even geduurd, maar vandaag is dan toch de e-toll badge bezorgd. Vanaf nu kunnen we dus ook tolwegen rijden. Deze e-tag moet achter de voorruit bevestigd worden en dat zou het moeten werken. En daar zijn we in Nederland nu al jaren over aan het discussiëren: automatische tolheffing.
Het voordeel van deze e-tag is dat je ook bij de echte tolstations een aparte laan heb waar je meestal direct door kunt rijden. Er staan nogal eens lange rijen en die vermijd je op deze manier. Vooral de weg naar het Krugerpark is berucht om de wachttijden bij de tolpoorten.
Binnenkort zijn er verkiezingen in Nederland. We hebben ons eind januari al geregistreerd als kiesgerechtigde in het buitenland en begin februari kregen we bericht dat het briefstembewijs per post naar ons opgestuurd was. Blijkbaar denkt men dat de post hier net zo goed functioneert als in Nederland. Het is nu 4 maart en we hebben het briefstembewijs nog steeds niet ontvangen. Zonder dit bewijs kun je geen geldige stem uitbrengen, maar je kunt een vervangend briefstembewijs aanvragen als het niet over mocht komen, en dan kan het opeens wel per email. Dit moet uiterlijk 5 maart, dus vanavond hebben we dan toch een vervangend briefstembewijs aangevraagd. Hopelijk komt dit snel binnen. We kunnen dan dit briefstembewijs, tezamen met een ingevuld stembiljet (dat we al wel per email ontvangen hebben), per post weer naar Nederland sturen of bij de Nederlandse ambassade in Pretoria inleveren. Het eerste is natuurlijk geen optie, dus we gaan dit persoonlijk afleveren bij de ambassade, die ongeveer 20 km van hier is. We zijn er nog niet geweest, dus een mooie gelegenheid om daar eens te gaan kijken. Ik vroeg vandaag Doris, onze consulent, naar de staat van de post in Zuid-Afrika. Die is dus inderdaad onbetrouwbaar. Je kunt eigenlijk alleen maar per koerier versturen als je zeker wilt zijn dat iets overkomt.
Hopelijk komt het briefstembewijs nu snel binnen per mail.
Het briefstembewijs was er inderdaad de volgende dag al (5 maart), maar helaas duikt er een ander probleem op. Om dit in te leveren, moet het vandaag nog op de ambassade worden afgegeven. Op dit moment is het 20.30 uur en we zijn niet van plan vanavond nog naar de ambassade te rijden. De andere oplossing is het per post op te sturen, maar vanuit hier gaat dat lastig worden. We zouden alles in kunnen scannen en dan door de jongens in Eindhoven laten opsturen. Hier denken we nog even over na.
Voor degene die nog niet weten wat dit betekent: geplande stroomonderbrekingen. Er is soms gebrek aan stroom en dan plant Eskom, de enige stroomproducent in Zuid-Afrika, stroomonderbrekingen in in alle delen van het land. Wanneer dit ’s nachts gebeurt, is het meestal niet zo erg, maar het gebeurd ook overdag en ’s avonds. Omdat het al om 19 uur donker wordt, zit je dan dus echt in het donker, als je geen backup hebt (zoals in ons appartement). Het is nu al een paar weken niet meer gebeurd, maar het kan echt altijd gebeuren, verteld men ons. In onze nieuwe woning zouden we een backup batterij krijgen, maar op dit moment zit deze er nog niet. Ik heb dan ook aan de verhuurders aangegeven hier toch enige haast mee te maken, omdat we geen zin hebben in het donker te zitten. Vandaag is dan de elektricien langsgekomen en deze heeft een batterij geplaatst in de garage. Nu kunnen we bij stroomuitval in ieder geval enkele essentiële zaken blijven gebruiken (zoals verlichting).
Zuid-Afrika is afgelopen maandag teruggegaan naar lockdown level 1, wat betekent dat de maatregelen minder streng zijn. Het aantal positieve gevallen is laag (< 1000 per dag). Dit betekent dan ook dat we eindelijk dit traffic register number kunnen aanvragen, dat verplicht is voor buitenlanders om een auto te kopen. Morgen (donderdag 4 maart) is de grote dag. Het kantoor is open van 8-12 uur, maar aangezien we drukte verwachten, heb ik met Doris, onze consulent, al om half 8 daar afgesproken. Het is ongeveer 30 minuten rijden van huis, maar aangezien ik dinsdag ook in een file terecht kwam, besluit ik maar wat eerder weg te gaan om zeker te zijn dat ik op tijd ben.
Ik heb geen idee wat me te wachten staat. Iedereen vertelt over lang wachten in rijen en onvriendelijk personeel, maar ik wacht rustig af. Hopelijk ben ik voor 12 uur aan de beurt, anders wacht ik nog voor niets ook. We zullen wel zien. In ieder geval heb ik alle papieren verzameld die nodig zijn, hopelijk willen ze niets anders, want dat is een ander punt, het is nooit zeker welke documenten je precies nodig hebt.
Op donderdagochtend begeef ik mij al vroeg naar het opgegeven adres. Daar aangekomen zie ik al een behoorlijke rij staan (het was 7.15 uur, nog 45 minuten voor de opening):
De rij voor het kantoor
Doris, onze consulent, kwam rond half acht ook aan. Toen bleek dat ik in de verkeerde rij stond. We moesten bij een ander gebouw zijn, ruim 50 meter verder. Daar bleek de rij gelukkig mee te vallen en waren er slechts 2 mensen voor mij. Uiteindelijk was ik al om 8.25 uur aan de beurt en ruim voor 9 uur had ik mijn aanvraag gedaan. Dat viel nog eens mee! De mevrouw die mij hielp was erg aardig en uiteindelijk bleek ik 1 document niet bij me te hebben (omdat ik dat niet wist). Het bleek dat ik ook 3 maanden payslips (salarisstroken) nodig had. Gelukkig was dat geen probleem en kon ik bij het ophalen van het nummer dit laten zien. De aanvraag is gedaan en ik kreeg een papier mee met daarop de datum waarop ik de TRN kan ophalen: 31 maart. Hopelijk zijn we dan niet weer in lockdown level 3, want dan zijn ze waarschijnlijk weer dicht.
Bij de aanvraag wel een eigenaardigheid. Ik moest hier nog echte vingerafdrukken achterlaten, van beide duimen. Geen idee wat ze ermee denken te gaan doen, dit is echt uit het jaar 0 (waarschijnlijk weten ze het zelf ook niet).
Ik was dus al weer vroeg op weg naar huis. Mooi tijd dus om een ster in mijn voorruit te laten repareren. Ik had inmiddels vernomen dat bij het winkelcentrum vlak bij de Estate een bedrijf is die dit repareert. Daar aangekomen werd ik vrij vlot geholpen door een vriendelijke dame die de ster netjes gerepareerd heeft. Het blijkt dat ze de spullen van Carglass gebruiken (en ook de training daarvan krijgen). Een ster in je ruit is hier niet zo opmerkelijk, er ligt nogal wat steenslag (en erger, grote gaten in het wegdek), maar ik wilde voorkomen dat de ruit doorscheurt. De prijs voor de reparatie was 280 rand, zeg maar 15 euro.
Op 1 maart gaan we verhuizen naar onze woning op 18A Norman Street in hetzelfde estate. Dit huis ligt op ongeveer 2 km van waar we nu wonen, dus het wordt niet een echt grote verhuizing. Bovendien hebben we niet veel meer dan 4 koffers, 2 handkoffers en 2 rugzakken op te verhuizen. We hebben zaterdag 27 februari de eerste koffers ingepakt en zondag 28 februari na terugkeer van de wandeling de rest. Al met al is het niet echt veel.
Dit zijn onze koffers, klaar voor de verhuizing
Maandagochtend zijn we eerst naar het hoofdkantoor van de Estate geweest om toegang als ‘residents’ te krijgen. Tot nu toe moeten we ons iedere keer als bezoeker melden en hebben we een barcode die men scant en waarmee wij toegang krijgen. Soms kost dit veel tijd, omdat er mensen voor je zijn die de papieren niet in orde hebben. Het maximum was vorige week vrijdag, toen ik meer dan 10 minuten heb staan wachten omdat iemand moeilijk deed. Omdat we nu permanente bewoner worden, kunnen we via een automatisch poortje binnen. Daarbij wordt je handafdruk gescand (dus niet vingerafdruk). Het aanvragen van de toegang viel mee qua tijd. Normaal duurt hier alles lang, maar in dit geval was het binnen een half uur voor ons beiden geregeld. Ook kunnen we nu de app van de Estate gebruiken, waarmee berichten doorkomen en waarmee we ook hulp (medisch of anders) kunnen inroepen via een noodknop. Binnen de Estate lijkt dit ietwat overdreven, want we hebben ons nog geen moment onveilig gevoeld. Er staat grote muren met prikkeldraad om de estate (zoals iedere ander estate) en bij de plekken waar mogelijk mensen zouden kunnen binnenkomen staat 24 uur per dag bewaking.
Om 10 uur konden we in ons nieuwe huis terecht en toen we daar aankwamen, was net alles in orde. We hebben met Doris (onze hulp) en Anne-Marie (de makelaar) het hele huis gecontroleerd. Uiteindelijk waren we rond de middag klaar. Het huis was een beetje kaal en we misten vooral wat schoonmaakartikelen. Toen we een dag later daarnaar vroegen, kregen we vrijwel onmiddelijk alles geleverd wat we nodig hebben. We zullen nog wel enkele zaken (vooral keukenspullen) die we zelf handig vinden, moeten kopen, maar het meeste hebben we nu.
De eerste test van de internetverbinding zag er goed uit, meer dan 100 MB. Hieronder de snelheid die ik nu (op WIFI) meet met speedtest:
Inmiddels wonen we nu al 2 dagen in dit huis en het bevalt goed. Veel meer ruimte, een mooie tuin en veel meer kookmogelijkheden (en een vaatwasser). Hieronder een eerste impressie van het huis, inclusief een aantal video’s. Wel is het nog uitzoeken welke weg nu het handigst is naar mijn werk (en welke tijd). Dinsdag ging in om 6.40 uur weg en kwam ik in een gigantisch oponthoud terecht vlak bij huis. Dit was niet echt een handige weg en tijd. Ik ben woensdag 5 minuten eerder gegaan en heb de andere uitgang van de Estate genomen (de uitgang die ik voorheen ook nam). Dit scheelde minimaal 20 minuten reistijd. Het is dus beter niet de dichtstbijzijnde uitgang te nemen, maar de uitgang aan de andere kant.
Vandaag gaan we voor het eerst een echte wandeling in een natuurgebied maken. Dit is lang niet overal vertrouwd, maar in het Groenkloof Nature Reserve is dit wel mogelijk. Hier lopen geen gevaarlijke dieren in het wild rond, maar je moet natuurlijk wel blijven uitkijken voor insekten en slangen. Gevaarlijke insekten en slangen zijn ook zeer zeldzaam, maar het kan wel gebeuren, zegt men.
Groenkloof Nature Reserve is het oudste reservaat in Zuid-Afrika en is gesticht door Paul Kruger in 1895, voormalig president en natuurlijk vooral bekend vanwege het Krugerpark. Groenkloof Nature Reserve ligt dicht bij het centrum van Pretoria (maar Pretoria is erg uitgestrekt). Voor ons is het ongeveer 25 km rijden (30 minuten). Dicht bij dit reservaat ligt ook het Voortrekker Monument. Dit is een monument ter herinnering aan de pioneers die het eerst in deze gebieden kwamen. Hier gaan we een andere keer een bezoek brengen.
In het park zijn 3 trails (uitgezette wandelingen), van 4, 6 of 10,5 km. Wij besluiten de langste wandeling te nemen. Wie denkt dat het hier vlak is, komt wel bedrogen uit. Wij hadden van tevoren al gelezen dat de eerste 2 en laatste 2 kilometer wel redelijk pittig zijn en dat klopt ook. Het pad is erg rotsig en gaat soms steil omhoog of omlaag. Bovendien zijn we niet echt vroeg begonnen (9 uur) en is het aan het eind van de wandeling al behoorlijk warm (25 graden). Tezamen met de zon die redelijk loodrecht boven je staat, wordt het dan door de warmte toch ook nog extra pittig. Het middenstuk van de wandeling is wat vlakker, maar gaat toch ook steeds op en neer. UIteindelijk hebben we 11 km afgelegd (we zijn even van het pad afgeweken om zebra’s van dichtbij te zien) en hebben we 270 hoogtemeters gemaakt.
Toen we aankwamen, was de parkeerplaats nagenoeg vol met auto’s van andere wandelaars. We zijn ook wel andere wandelaars tegengekomen, maar de grote meute deed waarschijnlijk een kortere wandeling. Toen de terugkwamen was de parkeerplaats een stuk leger, veel mensen gaan dus vroeg wandelen hier, vooral vanwege de warmte en zon. In dit park kun je trouwens ook mountainbiken, paardrijden en 4 x 4 ritten maken.
We wisten dat er wild in dit park aanwezig was, ondanks het feit dat het helemaal ingesloten is tussen snelwegen. Onze eerdere ervaringen maakten dat we niet verwachten veel te zien. Dat klopte ook, maar uiteindelijk hebben we toch nog een aantal zebra’s en 2 giraffen gezien. De tweede giraffe stond in de schaduw en daar heb ik dus geen goede foto van kunnen maken, dat moeten jullie op ons woord geloven. De giraffen waren bovendien behoorlijk ver weg, dus ik moest ook nog eens behoorlijk inzomen.
De wandeling was mooi, maar kostte ook wel enige energie, hij staat ook omschreven als ‘moderate’. Ongetraind is dit niet zomaar te lopen, zeker niet als je bedenkt dat je boven de 1100 meter loopt. Dus zeker niet lopen als je net uit Europa aankomt. Voor degenen die dit nog niet weten, Pretoria ligt op ongeveer 1100 meter hoogte, Ons lichaam is daar nu wel aan gewend, na 6 weken, maar van laagland komend zal je lichaam zuurstofgebrek hebben bij inspanning.
Op ongeveer 30 minuten rijden van ons huis ligt het Rietvlei nature reserve. Op zondagochtend zijn we daar gaan kijken. In dit park worden ook Rhino’s (neushoorn) gehouden en deze hebben we nog niet gezien.
Vanwege corona-maatregelen mag je er alleen in je eigen auto rondrijden (normaal zijn er ook wandelingen en georganiseerde tochten), Verder zijn alle picknickplaatsen gesloten. We hebben daar een paar uur rond gereden en hebben wat wild kunnen spotten. Door het lange gras was het niet altijd eenvoudig. We hebben vooral zebra, struisvogel, buffel en verschillende antilopes gezien. Uiteindelijk hebben we ook heel kort een Rhino gezien, maar deze verdween als snel weer tussen de struiken. Het was dan ook niet mogelijk deze op een foto vast te leggen.
Na afloop hebben we gegeten in het Blos Cafe, ergens op de terugweg. Dit was mooi cafe, waar men ook glutenvrije gerechten aanbood. Het eten was hier lekker en koste maar liefst 240 rand (inclusief fooi). Omgerekend is dit 13,52 euro. Dit is dus voor 2 gerechten, inclusief een literfles bruisend water.
Hieronder wat foto’s van dieren en een blik op het meer in het park (het is een stuwmeer eigenlijk).
Wanneer je hier uit eten gaat, verbaas je je vooral over de prijzen. Het uit eten gaan is hier spotgoedkoop. We gaan nu regelmatig met z’n tweeën uit eten, het kost ons vaak maar 15-25 euro (omgerekend), voor 2 personen samen. Een goede biefstuk van 300 gram kost hier vaak maar 7 euro, soms zelfs maar 5 euro.
Het glutenvrij eten is een andere zaak. Vaak is het maar matig bekend en soms kent men het zelfs niet. Vaak is er ook niets op de kaart vermeld en moet je veel doorvragen. Tot nu toe is het echter nog altijd goed gegaan, al is de keuze voor Tineke soms zeer beperkt. Slechts in een enkel geval zijn we weer weggegaan, omdat niemand iets van het glutenvrij begreep.
Het clubhuis hier in de wijk is een uitzondering, daar heeft men zelfs glutenvrije pasta.
Vorige week zijn we naar Greytown geweest. Daar zit je meer echt in Afrika en geen enkel restaurant kon ons daar ook maar iets vertellen over glutenvrij. Over het algemeen wist men totaal niet wat we bedoelden, ook al omdat ze vaak niet goed Engels spraken. In één restaurant hebben we zelfs direct met de kok gesproken, maar hij begreep ons ook niet. Door voor veilige zaken te kiezen, heeft Tineke toch wat kunnen eten en uiteindelijk is het allemaal goed afgelopen.
Duidelijk is wel dat glutenvrij uit eten gaan zeker in de minder ontwikkelde streken van Zuid-Afrika lastig kan zijn.
Voor degenen die mocht denken dat het boodschappen doen lastig is hier, het volgende: De wijk waarin we wonen wordt omringd door winkelcentra. We hebben de keuze uit maar liefst 4 verschillende supermarkten die binnen enkele km’s van de wijk liggen. Het enige nadeel is dat je altijd met de auto moet, want het is niet echt aan te raden te voet naar de supermarkt te gaan. De supermarkten hier zijn goed voorzien en eigenlijk kun je alles krijgen wat je wilt. Wat vooral opvalt is de lage prijs, vooral voor rundvlees. Je kunt hier elke dag biefstuk eten voor heel weinig geld, en dan vaak enorme lappen. We zijn dan ook minder geld kwijt dan in Nederland aan boodschappen.
Brood is een ander verhaal. Men heeft hier niet zoveel keuze en vooral veel voorverpakt sandwich brood wordt aangeboden. Op dit moment heb ik een aantal lekkere broodsoorten kunnen vinden, maar zeker niet bij elke supermarkt. Ik overweeg dan ook zelf brood te gaan bakken.
Voor koffie wordt hier vaak oploskoffie aangeboden. Wij vinden dat niets en hebben daarom een gewoon koffiezetapparaat gekocht. Koffie wordt hier vaak ook als bonen verkocht, je kunt het dan in de winkel al laten malen. Maar gelukkig is er ook wel snelfiltermaling verkrijgbaar, zij het beperkt.
Thee wordt hier ook veel gedronken, maar dan vooral veel rooibosthee. De rooibosthee smaakt bijna net als gewone thee, de kruiden in de rooibosthee die we in Nederland kennen, worden hier niet gebruikt. Rooibosthee koop je in dezelfde grote verpakkingen als gewone thee.
Qua fruit is hier natuurlijk veel meer exotisch fruit, zoals mango’s. Ook is er veel watermeloen te koop. Je kunt gigantische hele watermeloenen kopen voor een paar euro (omgerekend).
Voor de drogisterij artikelen ga je hier naar de Dischem. Deze heeft een enorm uitgebreid assortiment en ook veel andere artikelen. Ook hebben ze veel glutenvrije artikelen, zoals vele meelsoorten. De Dischem zit op veel plaatsen en vaak naast supermarkten.
Zoals we in Nederland de Makro kennen, kennen ze dat in Zuid-Afrika ook. Oorspronkelijk bedoeld voor bedrijven, is deze nu voor het grote publiek geopend (maar je moet wel eerst een pasje aanvragen). De Makro zit binnen een paar kilometer van ons huis, dus erg makkelijk voor ons om aan diverse apparaten te komen, zoals een koffiezetapparaat en een printer. Ook hebben we er de waterzuiveraar en een koelbox (op 12V) gekocht.
