Gezien de COVID-19 situatie in Nederland en de toenemende vaccinatiegraad, hopen we in Juli 2021 voor een vakantie en familiebezoek naar Nederland te kunnen reizen. We hebben inmiddels onze vluchten geboekt (aankomst in Nederland 7 juli, terugkeer naar Zuid-Afrika op 24 Juli). Ook hebben we een huisje gehuurd voor deze periode.
Het reizen naar Nederland is voor ons nu ook al mogelijk, omdat Nederlandse staatsburgers uitgezonderd zijn van het vliegverbod vanuit Zuid-Afrika. Wel zijn er een redelijk aantal beperkingen, waar wij ons aan dienen te houden. Allereerst hebben we een PCR-test van niet ouder dan 72 uur nodig voor de vlucht, daarnaast een rapid antigen-test binnen 4 uur voor de vlucht (kan op het vliegveld van Johannesburg). Vervolgens moeten we dan ook nog in quarantaine (met binnenkort een boete van 435 euro als je je er niet aan houdt). Deze quarantaine duurt minimaal 5 dagen (of maximaal 10 dagen). Als je na 5 dagen negatief test bij een PCR test, mag je uit de quarantaine. We gaan er vanuit dat de situatie in Juli niet anders is en rekenen er dan ook op de eerste 5 dagen aan ons huisje gekluisterd te zijn.
Dan hebben we nog bijna 2 weken om Nederland te doorkruisen om deze en gene te bezoeken.
Voor de terugvlucht naar Zuid-Afrika moeten we weer een PCR-test ondergaan die maximaal 72 uur voor de vlucht gedaan mag zijn. Verder zijn er geen restricties om Zuid-Afrika weer in te komen. Aangezien we een werkvisum hebben, zal Zuid-Afrika ons niet zo snel de toegang ontzeggen (zolang we ons gedragen).
In Nederland hopen we eigenlijk een vaccinatie te kunnen krijgen, want ik Zuid-Afrika begint men nu nog maar net en zijn we nog lang niet aan de beurt. De Covid-situatie is lang een stuk beter dan in Nederland geweest, maar met de winter in aantocht loopt het aantal besmettingen toch weer op. En aangezien hier nog bijna niet gevaccineerd is (en veel mensen ook helemaal geen vaccinatie willen), zijn de risico’s op besmettingen aan het groeien. Daarom lijkt het ons verstandig maar zo snel mogelijk in Nederland een vaccinatie te bemachigen. En hopelijk dan met het Janssen-vaccin, omdat je er maar 1 van nodig hebt en dit vaccin heeft bewezen ook tegen de Zuid-Afrikaanse mutant goed te werken (de proeven zijn deels in Zuid-Afrika uitgevoerd).
Tegen die tijd zitten we dan 6 maanden in Zuid-Afrika. Hopelijk zien we dan velen van jullie even tijdens ons bezoek.
Na onze avonturen in Eswatini (Swaziland) hebben we even een paar weken rustig aan gedaan. Ik ben wat vaker van huis voor mijn werk (proefvelden bezoeken) en we gebruiken de weekenden om wat te wandelen in de buurt. Vaak wandelen we hier in de wijk, door de game reserve, waarbij we dan ook vaak wild tegenkomen (verschillende typen antilopen). De langste wandeling die we binnen de wijk gemaakt hebben was ruim 12 km. Vaak lopen we dan ook langs de golfbaan en zien de golfers spelen. Dit zijn echte sportmensen, 90% heeft een golfkarretje en rijdt met het karretje achter het balletje aan. De sport is volgens mij om deze zo dicht mogelijk bij het balletje te zetten, zodat je zo min mogelijk hoeft te lopen. Daar heeft het in onze ogen althans alle schijn van (en het figuur van sommige golfers is er ook naar). De golfbaan is een vrij lastige volgens mij, want er is vaak water waar je overheen moet slaan.
Deze stond nog redelijk ver van het balletje af
Vorig weekend hebben we op zondag bij het Voortrekker monument gewandeld. Dit monument is opgericht ter nagedachtenis aan de eerste (blanke) mensen die naar het noorden zijn getrokken (over de rivier de Vaal). Je kunt daar ook wandelen, volgens opgave diverse afstanden, maar toen we daar aankwamen bleek dat de wandeling van 8 km er niet meer te zijn en konden we maximaal 5.6 km wandelen. Er zou ook wild te zien zijn, maar tijdens onze wandeling hebben we precies 1 zebra gezien en dat was het. Vanaf het monument heb je een mooi uitzicht over Pretoria en omstreken. Hieronder wat foto’s van de wandeling.
De Zuidafrikanen zeggen dat het nu winter wordt. Inderdaad worden de nachten wat kouder, meestal rond de 10 graden nu. Maar overdag is het bijna altijd nog boven de 25 graden. Zie hieronder de temperaturen van april 2021. We hebben precies 2 dagen gehad dat de temperatuur niet boven de 25 graden kwam. Vorige week zaterdag was er daar 1 van. Het was de eerste dag sinds tijden dat het nagenoeg de hele dag bewolkt was, maar regen hebben we toen niet gehad. Het begint hier erg droog te worden. De hele maand april heeft het precies 5 mm geregend. En dat zal voorlopig zo blijven waarschijnlijk. Normaalgesproken regent het nu tot oktober nagenoeg niet meer. Op plaatsen waar niet beregend wordt, wordt het gras nu dor en droog. Dat betekent ook dat de risico’s voor veldbranden groter worden. Vooral op de boerderij is dat een punt en we hebben mensen die speciaal daarvoor getraind zijn.
Afgelopen zaterdag konden we uiteindelijk ook onze registratiepapieren van de auto ophalen. Daarmee is dit lange proces eindelijk afgerond en staat de auto ook officieel op onze naam. Eind goed, al goed, zullen we maar zeggen.
Terwijl Nederland koningsdag viert op 27 april, viert Zuid-Afrika Freedom Day op dezelfde dag. Het is dus ook een publieke feestdag. Er wordt gevierd dat op deze dag in 1994 voor het eerst na de apartheid weer vrije verkiezingen waren (waarbij Nelson Mandela met een overweldigende meerderheid won). Omdat deze dinsdag vrij was, heb ik maandag ook vrij genomen (zoals bijna iedereen op het werk deed). Ik wilde nog eens een fiets (mountainbike) kopen om allereerst hier in de wijk te fietsen. Ik had een grote fietsenzaak gevonden (Cyclelab) die niet al te ver weg was en waar veel keuze was in alle prijsklassen. Uiteindelijk heb ik hier een middenklasse fiets gekocht en hoop ik deze aanstaand weekend voor het eerst te kunnen gebruiken (de fiets moet nog rijklaar gemaakt worden).
Op Freedom Day hebben we weer eens een selfdrive safari gedaan. Ik had een Game Reserve gevonden op 40 minuten rijden van hier, waar ook de big five zou zijn (Dinokeng game reserve). We hebben hier ruim 5 uur rondgereden, maar geen enkel beest uit de big 5 gezien. We vragen ons dus nu af of die er wel zitten. Hieronder wat foto’s van wat we wel gezien hebben: blauw wildebeest, impala, zebra, giraffe, neushoornvogel, struisvogel, kudu, waterbok, … Voor de echte big five kun je toch beter naar het Krugerpark gaan.
We hebben ons al aardig aan de Zuid-Afrikaanse gewoonten aangepast. We braaien (barbecueën) ieder weekend in onze ingebouwde braai in huis. De prijs van het vlees is erg laag en de kwaliteit goed (en de stukken groot). En net als de meeste Zuid-Afrikanen gebruik ik nu meestal hout (en geen houtskool of briketten). Het gaat prima met goed hout en het duurt slechts iets langer. En ook hout is hier spotgoedkoop. En 1x per week is erg bescheiden. Ik heb collega’s die 3-4 x per week braaien.
Op goede vrijdag vertrekken we rond de klok van 8 uur vanuit ons huis in Pretoria en we hopen rond de middag in Eswatini aan te komen. De reis ging voorspoedig tot de grens, maar ik was even vergeten dat we bij de grens covid-testen nodig hebben. Gelukkig was het niet een groot probleem dat we deze niet hadden, men bood ons een rapid antigen test aan en binnen 15 minuten hadden we een negatieve uitslag binnen. Daarmee konden we dan de grens passeren en waren we rond de middag in Eswatini. Het was de bedoeling ’s middags in een cultural village te gaan kijken, daar worden ook dansvoorstellingen gegeven. Helaas waren wij de enige toeristen in dit park en konden we alleen de huisjes bekijken en naar een waterval wandelen. Verder was hier helemaal niets te doen.
Het resultaat van onze rapid antigen testen was negatief
Na het bezoek aan dit cultural village, zijn we richting hotel vertrokken. Het hotel was een groot hotel, maar er waren bijna geen gasten. Het hotel (Mountain Inn) lag aan de rand van de hoofstad van Eswatini, Mbabane en had uitzicht over het dal erachter.
Zaterdag stond onze eerste wandeling gepland. De gids (Anna McGinn) kwam ons bij het hotel ophalen. We moesten nog eerst een stuk rijden naar het begin van de wandeling en omdat zij maar een kleine auto had, zijn we met onze eigen auto gegaan. De laatste 3 kilometer omhoog was een belevenis op zich. De weg was erg slecht en je kon slechts stapvoets omhoog. Dit kon je zeker niet met een normale auto doen en gelukkig hadden we onze ‘werkauto’ bij ons, die meer bodemvrijheid had.
Na afloop van de wandeling hebben we nog wat boodschappen gehaald in een supermarkt en zijn we weer naar ons hotel gegaan. De volgende dag stond een wandeling met een groep op het programma, met een verzorgde lunch erbij.
De zondagochtend moesten we al vroeg weg. We moesten om 7 uur bij het Malolotja National Park zijn. Dit was nog ongeveer een half uur vanaf het hotel. Omdat het ontbijt in het hotel pas vanaf 7 uur geserveerd werd, kregen we een ontbijt-doos mee.
Daar aangekomen maakten we kennis met de andere wandelaars. In totaal bleken we met 14 wandelaars en 2 gidsen te zijn (1 lokale gids en Anna). Voor het begin van de wandeling moesten we nog een eind met de auto rijden, weer over een erg slechte weg. Dit was ongeveer 8 km, maar door het slechte wegdek kostte dit maar liefst 40 minuten.
De wandeling naar beneden was mooi. Het weer was beter dan de dag ervoor, eerst nog wel wat mistig, maar in de loop van de ochtend klaarde het op en toen we beneden bij de rivier waren, kwam de zon er zelfs door. Het pad glooide wat op en neer, maar het ging voornamelijk naar beneden. Dicht bij de rivier hoorden we de bavianen schreeuwen (waarschuwingen), maar gezien hebben we ze niet. Terwijl we onderweg in de auto nog wat wild gezien hadden (zebra en blesbok voornamelijk), kwamen we onderweg tijdens het wandelen geen groter wild meer tegen. Bij de rivier kwamen we tot de ontdekking dat we door het water naar de overkant moesten. Aangezien het water te hoog stond en er een behoorlijke stroming stond, moesten we kniehoog door het water. Daarbij moest je je goed vasthouden vanwege de stroming. Een aantal mensen (waaronder wij) was hier niet erg blij mee, want dit stond ook niet bij de wandeling aangegeven. Uiteindelijk heeft wel iedereen veilig de overkant gehaald, met behulp van de beide gidsen. Even verderop kwam de tweede verrassing, het bleek dat we nog eens het water door moesten. Uiteindelijk hebben we 7 x het water over moeten steken, waarvan we maar 2 x droog konden blijven. Omdat we het niet aandurfden op blote voeten over te steken (rotspunten), hebben we met onze wandelschoenen door het water gelopen. Deze waren daarna zo nat dat ze daarna de hele week thuis hebben moeten drogen. Bovendien moesten we de rest van de wandeling met water in de schoenen en natte sokken lopen.
Het oversteken van het water kostte elke keer behoorlijk wat tijd (een aantal mensen was erg angstig), maar uiteindelijk waren we nog ruim voor de middag bij onze lunchplek. Onze lunch was al ter plaatse. Een aantal andere rangers van het park waren deels met de auto, maar ook nog een redelijk deel te voet, onze lunch komen brengen. De lunch bestond uit kip, sla, rijstsalade, friet (lauw) en brood. Voor Tineke was er een apart bordje kip, zonder marinade (gluten). De kip en de friet stond op een warmhoudplaatje en was dus niet koud.
Vlakbij de lunchplek was ook een waterval en een klein meertje waar je eventueel kon zwemmen.
Wel was het even klauteren om daar te komen (over de rotsen). Niemand had in het begin echt behoefte om te gaan zwemmen, want het water was behoorlijk koud.
Na de lunch waren er echter toch 2 personen die besloten te gaan zwemmen, waaronder de lokale gids. De andere persoon was zwemleraar, dus een geoefend zwemmer. Door de waterval en het eruit stromen van het water aan de andere kant stond er toch ook wel wat stroming in het water. We stonden met een aantal mensen naar de zwemmers aan het kijken en tegelijkertijd waren we aan het praten. Ik maakte een foto van de 2 zwemmers aan de overzijde en praatte daarna verder met een Duits meisje in de groep. Ik vond wel dat de lokale gids niet echt een goede zwemmer was, maar sloeg er verder niet teveel acht op.
Na een paar minuten zag ik de wandelaar uit het water komen, maar zag de lokale gids niet meer. Eerst dachten we dat hij aan de andere kant uit het water was gegaan, maar dat wisten we niet zeker. Omdat we ook weer verder moesten, speurden we overal rond en ook de andere gids kwam naar ons toe geklauterd om te helpen zoeken. We vonden hem echter niet en zijn zeker een half uur aan het zoeken geweest. Iemand had het vermoeden dat hij wellicht in de bossen verdwenen was (hij had niet mogen zwemmen), maar mij leek dat sterk, ook al omdat zijn kleding, telefoons en geld nog aanwezig was. We hadden totaal geen mobiele ontvangst op die plek en we moesten de terugweg aanvaarden om voor het donker bij de auto’s terug te zijn. We zijn dus zonder hem vertrokken. Gelukkig wist Anna ook de weg en zijn we weer aan de weg terug en omhoog begonnen. We moesten weer meerdere keren het water oversteken en de weg omhoog viel een jong meisje erg zwaar. Toen Anna eindelijk weer mobiele ontvangst had (na een uur ongeveer), heeft ze hulptroepen gewaarschuwd en kwam een auto onze kant op. Het eerste stuk (ik schat 3-4 km) moesten we echter sowieso te voet afleggen. De groep ging uiteindelijk in 2 gedeeltes naar boven, wij waren in de eerste groep met 8 mensen, zonder gids (maar de route was duidelijk). De tweede groep was een familie (met het meisje dat op was) en 2 ervaren wandelaars. Anna pendelde tussen de 2 groepen en had contact met de hulptroepen. Uiteindelijk zijn wij met de eerste groep van 8 wandelaars om ongeveer 5 uur bij de auto aangekomen. Even later kwam de familie in moeilijkheden met de auto ook boven aan. De 2 ervaren wandelaars waren nog onderweg, maar niet ver meer van de auto. Vervolgens moesten we nog met de auto terug naar de ingang en toen we daar aankwamen was het nagenoeg donker.
Omdat het donker werd, kon men niet meer terug naar onze lunchplek om naar de gids te zoeken. De volgende dag is men met een groepje teruggegaan om te gaan zoeken. Uiteindelijk heeft men hem in het water gevonden, helaas overleden. Het vermoeden is dat hij heeft gedoken en met zijn hoofd op een steen terecht gekomen is. Helaas heeft dat niemand gemerkt, wellicht ook doordat de waterval ook behoorlijk wat lawaai maakte.
Ter nagedachtenis aan hem wil Anna binnenkort nog een eenvoudigere wandeling naar de plek organiseren. Of wij daarbij zullen zijn is maar de vraag, voor ons is het 3,5 uur rijden en bovendien zullen we dan waarschijnlijk weer COVID tests nodig hebben.
Dit was onze wandelroute van ongeveer 14 kmEn dit was het hoogteprofiel
Hieronder wat foto’s tijdens de wandeling
Uiteindelijk waren we dan rond kwart voor zeven weer in ons hotel en konden we nog net eten.
Het verhaal van Anna is het ook nog waard te vermelden. Ze had een goede baan als grafisch ontwerpster, maar haar passie is wandelen en de mensen bewust te maken van de natuur. Ze heeft eind 2019 haar eigen bedrijfje opgestart. Hiermee organiseerde ze wandeltochten door verschillende parken in Eswatini, met vaak de lokale bevolking als gids. Toen kwam in maart 2020 natuurlijk COVID en wij waren (in april 2021) de eerste internationale gasten die ze weer kreeg. Gelukkig kon ze in haar oude baan actief blijven en kon ze nog een boterham verdienen. Dat is niet het geval voor een heleboel andere mensen die actief waren in het toerisme. Zij verloren veelal hun baan of in ieder geval een redelijk deel van hun inkomen. Hopelijk komt het toerisme dan ook weer snel op gang.
De volgende ochtend stond een safari op het programma. De safari was van 10 tot 12 uur, maar was nog bijna 2 uur rijden vanaf het hotel. We zijn dus net voor 8 uur vertrokken. Het eerste deel van de weg was snelweg, maar daarna gewone 2-baans weg, waar je moest uitkijken voor drempels, mensen en dieren op de weg. Het laatste stuk openbare weg liep al door het park met wilde dieren. Er stond dan ook een bordje dat fietsers en voetgangers moesten uitkijken voor leeuwen en olifanten!
Na afloop zijn we aan de terugreis begonnen. Het park ligt aan de andere kant van het land, dus we hadden eerst 2 uur nodig om weer terug bij de grens te komen. Hier kregen we weer met hetzelfde probleem van een COVID-test te maken. Ook hier was het weer mogelijk een sneltest te doen (maar nu kostte dat 300 rand pp). Uiteindelijk kostten alle procedures ons, net als de heenweg, ongeveer een uur en waren we rond 3 uur weer onderweg. Het vreemde was wel dat volgens de gebruiksaanwijzing van de test het resultaat na 10-15 minuten kan worden afgelezen. Wij hadden ons resultaat echter al na 2-3 minuten binnen. En ook op vrijdag hadden we al na 5 minuten ons negatief resultaat binnen.
Het resultaat van de rapid antigen test was weer negatief (Louis)
En ook Tineke had weer een negatief testresultaat
Tineke voelde zich niet zo lekker en we zijn daarom min of meer non-stop doorgereden naar huis. Het laatste deel van de route was erg druk (door terugkerend verkeer na de paasdagen), zodat we uiteindelijk rond 7 uur thuis waren. Tineke voelde zich intussen steeds beroerder en is linea recta in bed gekropen. De volgende dagen bleek ze ernstig aan de diarree. Onze conclusie was uiteindelijk dat ze een salmonella infectie heeft opgelopen van de kip tijdens de lunch. Dat was namelijk het enige verschillend wat we beiden gegeten hebben. Gelukkig is ze vandaag (zaterdag) weer helemaal opgeknapt.
Al met al een hele ervaring, met een hele droeve gebeurtenis tijdens de wandeling zondag. De bevolking is over het algemeen heel er vriendelijk en qua veiligheid is het (naar zeggen) een heel stuk beter dan in Zuid-Afrika. De criminaliteit is laag en je kunt gewoon veilig over straat zonder na te denken. We willen zeker nog wel eens terug om daar te wandelen, maar het oversteken door het water laten we dan wel aan ons voorbij gaan.
We besloten dit weekend naar het Krugerpark te gaan. Het Krugerpark is ongeveer 4 uur rijden van ons huis. Er zijn niet veel toeristen, daarom is het nu een goede tijd daar te gaan kijken. Het nadeel is dat er nog bladeren aan de bomen zitten, zodat het wildspotten wat lastiger is. We besloten daarom zaterdagochtend vroeg weg te rijden en dan ’s middags zelf door het park te rijden. We hebben een hotel net buiten het park geboekt (bij de Kruger gate), zodat we de volgende (zondag) ochtend zeer vroeg met een georganiseerde kleinschalige safari mee kunnen. Deze georganiseerde safari vertrekt om 5.30 uur, omdat je de meeste dieren ’s ochtends vroeg ziet. Deze duurt dan de hele ochtend (maar je kunt ook een hele dag boeken). Wij hebben alleen de ochtend geboekt, omdat we ’s middags terug moeten rijden naar huis.
Zaterdag waren we nog voor de middag in het Krugerpark (via de Malelane gate). Het doel was door het park te rijden naar de Kruger gate, waar ons hotel is. Dit is ongeveer 80 km, maar met omwegen kan het verder worden. En we hadden geluk, binnen 15 minuten hadden we de eerste olifanten gespot en vervolgens hebben we tientallen olifanten gezien. Daarnaast zie je altijd wel verschillende typen antilope, waaronder de impala. We hebben ook enkele zebra’s en giraffes gespot. Uiteindelijk waren we om ongeveer 4 uur weer uit het park en zijn we naar het hotel gegaan.
De volgende ochtend werden we opgehaald door een half-open safari-voertuig, waar 9 passagiers en een chauffeur in konden. Deze was mooi gemaakt, want de achterste rijen zaten hoger dan de voorste rijen. Gelukkig (voor ons) zat deze niet vol en waren we in totaal met 5 passagiers. En wat hadden we een geluk, we hebben de gehele ‘big five’ gespot die ochtend. Vooral het zien van de neushoorn en luipaard zijn zeldzamer. De leeuwen was behoorlijk uniek, ze liepen gewoon voor onze auto te paraderen.
Daarnaast hebben we diverse andere dieren gespot, waaronder ook nijlpaarden, giraffes, zebra’s, en veel antilopes. Ook een eland en nog enkele andere antilopes. En daarnaast natuurlijk verschillende vogels en ook nog 2 schildpadden.
Hieronder de foto’s. Vooral het luipaard en de neushoorn zijn een zoekplaatje. De neushoorn hebben we slechts enkele seconden gezien, maar lang genoeg om zeker te weten dat het een neushoorn was. Het luipaard lag in een boom, door het bladerdek kon je deze zien liggen.
Als extraatje nog een keer de big five:
De olifant die bijna direct na aankomst voor ons de weg overstakEen stuk verder liepen 2 leeuwen rustig over de weg te paraderenEen groep buffels, waaronder deze stier, liep vlak langs de weg te grazenEen neushoorn banjerde door het struikgewas niet al te ver van de weg, maar hij verdween al snel achter de struikenEn als laatste lag er een luipaard achter het bladerdek verscholen in de boom, pal naast de weg
Na een paar weken in Zuid-Afrika gaan we uitkijken naar een geschikte auto voor Tineke. Tot nu toe kon zij zich slechts binnen de Estate te voet verplaatsen, omdat Louis de auto meenam naar zijn werk. Er zijn diverse websites voor tweedehands auto’s en na het selecteren van 3 auto’s hebben we op zaterdagmorgen 3 garages bezocht. Bij de eerste garage was er een Mazda CX-5 te koop, helaas was deze op dat moment niet aanwezig en konden we geen proefrit maken. Bij de tweede garage stond er een Toyota RAV4, maar de verkoper kon niets vertellen over de historie van de auto. De derde garage was een Ford dealer die een nog bijna nieuwe Ford Kuga had. Uiteindelijk bleek dat de auto van de advertentie al verkocht was, maar hij had nog een tweetal demo-auto’s uit 2020 staan. Na een proefrit besloten we deze auto te kopen (bouwjaar 2020, 11.000 km op de teller).
Op maandag heb ik dit aan de verkoper verteld en uiteindelijk hebben we de zaterdag erop de auto op kunnen halen. Gedurende de week heb ik geld vanuit Nederland naar Zuid-Afrika gebracht (via een intermediair, de banken vragen hier veel geld voor). Na controle door de ontvangende bank (of het geen witwassen is), heb ik uiteindelijk op donderdag de auto betaald.
Het probleem dat zich vervolgens aandient is de registratie van de auto op onze naam. Daarvoor moeten wij als buitenlanders eerst een ’traffic register number’ krijgen. Hiervoor moet je naar een kantoor om dit nummer aan te vragen, na overlegging van allerlei documenten (het is overigens gratis). Omdat we echter nog in lockdown level 3 zitten, is dit kantoor echter gesloten en kunnen we dit nummer niet aanvragen. Daarvoor moet Zuid-Afrika eerst terug naar level 1. Er zijn wegen om toch hieraan te komen (betalen), maar we proberen het via de officiele weg te regelen. Op dit moment hebben we daarover nog geen duidelijkheid.
De dealer is ons echter zeer behulpzaam en laat de auto-registratie voorlopig op zijn naam staan. Deze was sowieso nog geldig tot 28 februari en daarna mag deze nog 21 dagen verlopen zijn. Mochten we dan nog geen oplossing hebben, dan gaan we op een tijdelijke registratie van de garage rijden.
Tineke had nog nooit links en in een automaat gereden. We hebben dus een aantal keren geoefend binnen en buiten de wijk en op donderdag 18 februari heeft ze een echte rijles van een uur gehad met een instructeur. Deze heeft haar goedgekeurd om in Zuid-Afrika te rijden (dit is niet verplicht). Op zaterdag heeft ze dan voor het eerst alleen in de auto (naar de kapper) gereden.
Vorige week (21 februari) zag ik een schroef in de linker voorband van de auto zitten, toen Tineke weg reed. Ik dacht dat deze er helemaal in zat, want ik kon deze niet verwijderen. Ik ben daarom op zaterdag 27 februari langs een bandenservice gereden, om de band te laten repareren. Toen de band eraf was, bleek dat er geen schroef meer in zat. Blijkbaar was het alleen de kop van de schroef geweest en was deze bij het rijden al verdwenen. De bandenservice was heel aardig en het heeft me dus uiteindelijk niets gekost.
De auto rijdt prima, alleen hebben we nog geen e-tag voor de toll. Ik heb deze afgelopen week besteld en we hopen deze dan komende week binnen te krijgen op ons nieuwe adres. Op dit moment zorgen we er nog voor dat we tolwegen vermijden. Dit is goed te doen, want de tolwegen zijn over het algemeen alleen de snelwegen en lokaal heb je die niet altijd nodig. In Zuid-afrika is deels een automatisch tolsysteem rond de grote steden (Pretoria, Johannesburg) naast tolpoortjes op de grote doorgaande routes. We begrijpen inmiddels dat driekwart van de Zuidafrikanen nooit tol betaald, maar daar willen wij niet aan meedoen.
Het heeft even geduurd, maar vandaag is dan toch de e-toll badge bezorgd. Vanaf nu kunnen we dus ook tolwegen rijden. Deze e-tag moet achter de voorruit bevestigd worden en dat zou het moeten werken. En daar zijn we in Nederland nu al jaren over aan het discussiëren: automatische tolheffing.
Het voordeel van deze e-tag is dat je ook bij de echte tolstations een aparte laan heb waar je meestal direct door kunt rijden. Er staan nogal eens lange rijen en die vermijd je op deze manier. Vooral de weg naar het Krugerpark is berucht om de wachttijden bij de tolpoorten.
Binnenkort zijn er verkiezingen in Nederland. We hebben ons eind januari al geregistreerd als kiesgerechtigde in het buitenland en begin februari kregen we bericht dat het briefstembewijs per post naar ons opgestuurd was. Blijkbaar denkt men dat de post hier net zo goed functioneert als in Nederland. Het is nu 4 maart en we hebben het briefstembewijs nog steeds niet ontvangen. Zonder dit bewijs kun je geen geldige stem uitbrengen, maar je kunt een vervangend briefstembewijs aanvragen als het niet over mocht komen, en dan kan het opeens wel per email. Dit moet uiterlijk 5 maart, dus vanavond hebben we dan toch een vervangend briefstembewijs aangevraagd. Hopelijk komt dit snel binnen. We kunnen dan dit briefstembewijs, tezamen met een ingevuld stembiljet (dat we al wel per email ontvangen hebben), per post weer naar Nederland sturen of bij de Nederlandse ambassade in Pretoria inleveren. Het eerste is natuurlijk geen optie, dus we gaan dit persoonlijk afleveren bij de ambassade, die ongeveer 20 km van hier is. We zijn er nog niet geweest, dus een mooie gelegenheid om daar eens te gaan kijken. Ik vroeg vandaag Doris, onze consulent, naar de staat van de post in Zuid-Afrika. Die is dus inderdaad onbetrouwbaar. Je kunt eigenlijk alleen maar per koerier versturen als je zeker wilt zijn dat iets overkomt.
Hopelijk komt het briefstembewijs nu snel binnen per mail.
Het briefstembewijs was er inderdaad de volgende dag al (5 maart), maar helaas duikt er een ander probleem op. Om dit in te leveren, moet het vandaag nog op de ambassade worden afgegeven. Op dit moment is het 20.30 uur en we zijn niet van plan vanavond nog naar de ambassade te rijden. De andere oplossing is het per post op te sturen, maar vanuit hier gaat dat lastig worden. We zouden alles in kunnen scannen en dan door de jongens in Eindhoven laten opsturen. Hier denken we nog even over na.
Voor degene die nog niet weten wat dit betekent: geplande stroomonderbrekingen. Er is soms gebrek aan stroom en dan plant Eskom, de enige stroomproducent in Zuid-Afrika, stroomonderbrekingen in in alle delen van het land. Wanneer dit ’s nachts gebeurt, is het meestal niet zo erg, maar het gebeurd ook overdag en ’s avonds. Omdat het al om 19 uur donker wordt, zit je dan dus echt in het donker, als je geen backup hebt (zoals in ons appartement). Het is nu al een paar weken niet meer gebeurd, maar het kan echt altijd gebeuren, verteld men ons. In onze nieuwe woning zouden we een backup batterij krijgen, maar op dit moment zit deze er nog niet. Ik heb dan ook aan de verhuurders aangegeven hier toch enige haast mee te maken, omdat we geen zin hebben in het donker te zitten. Vandaag is dan de elektricien langsgekomen en deze heeft een batterij geplaatst in de garage. Nu kunnen we bij stroomuitval in ieder geval enkele essentiële zaken blijven gebruiken (zoals verlichting).
Zuid-Afrika is afgelopen maandag teruggegaan naar lockdown level 1, wat betekent dat de maatregelen minder streng zijn. Het aantal positieve gevallen is laag (< 1000 per dag). Dit betekent dan ook dat we eindelijk dit traffic register number kunnen aanvragen, dat verplicht is voor buitenlanders om een auto te kopen. Morgen (donderdag 4 maart) is de grote dag. Het kantoor is open van 8-12 uur, maar aangezien we drukte verwachten, heb ik met Doris, onze consulent, al om half 8 daar afgesproken. Het is ongeveer 30 minuten rijden van huis, maar aangezien ik dinsdag ook in een file terecht kwam, besluit ik maar wat eerder weg te gaan om zeker te zijn dat ik op tijd ben.
Ik heb geen idee wat me te wachten staat. Iedereen vertelt over lang wachten in rijen en onvriendelijk personeel, maar ik wacht rustig af. Hopelijk ben ik voor 12 uur aan de beurt, anders wacht ik nog voor niets ook. We zullen wel zien. In ieder geval heb ik alle papieren verzameld die nodig zijn, hopelijk willen ze niets anders, want dat is een ander punt, het is nooit zeker welke documenten je precies nodig hebt.
Op donderdagochtend begeef ik mij al vroeg naar het opgegeven adres. Daar aangekomen zie ik al een behoorlijke rij staan (het was 7.15 uur, nog 45 minuten voor de opening):
De rij voor het kantoor
Doris, onze consulent, kwam rond half acht ook aan. Toen bleek dat ik in de verkeerde rij stond. We moesten bij een ander gebouw zijn, ruim 50 meter verder. Daar bleek de rij gelukkig mee te vallen en waren er slechts 2 mensen voor mij. Uiteindelijk was ik al om 8.25 uur aan de beurt en ruim voor 9 uur had ik mijn aanvraag gedaan. Dat viel nog eens mee! De mevrouw die mij hielp was erg aardig en uiteindelijk bleek ik 1 document niet bij me te hebben (omdat ik dat niet wist). Het bleek dat ik ook 3 maanden payslips (salarisstroken) nodig had. Gelukkig was dat geen probleem en kon ik bij het ophalen van het nummer dit laten zien. De aanvraag is gedaan en ik kreeg een papier mee met daarop de datum waarop ik de TRN kan ophalen: 31 maart. Hopelijk zijn we dan niet weer in lockdown level 3, want dan zijn ze waarschijnlijk weer dicht.
Bij de aanvraag wel een eigenaardigheid. Ik moest hier nog echte vingerafdrukken achterlaten, van beide duimen. Geen idee wat ze ermee denken te gaan doen, dit is echt uit het jaar 0 (waarschijnlijk weten ze het zelf ook niet).
Ik was dus al weer vroeg op weg naar huis. Mooi tijd dus om een ster in mijn voorruit te laten repareren. Ik had inmiddels vernomen dat bij het winkelcentrum vlak bij de Estate een bedrijf is die dit repareert. Daar aangekomen werd ik vrij vlot geholpen door een vriendelijke dame die de ster netjes gerepareerd heeft. Het blijkt dat ze de spullen van Carglass gebruiken (en ook de training daarvan krijgen). Een ster in je ruit is hier niet zo opmerkelijk, er ligt nogal wat steenslag (en erger, grote gaten in het wegdek), maar ik wilde voorkomen dat de ruit doorscheurt. De prijs voor de reparatie was 280 rand, zeg maar 15 euro.
Op 1 maart gaan we verhuizen naar onze woning op 18A Norman Street in hetzelfde estate. Dit huis ligt op ongeveer 2 km van waar we nu wonen, dus het wordt niet een echt grote verhuizing. Bovendien hebben we niet veel meer dan 4 koffers, 2 handkoffers en 2 rugzakken op te verhuizen. We hebben zaterdag 27 februari de eerste koffers ingepakt en zondag 28 februari na terugkeer van de wandeling de rest. Al met al is het niet echt veel.
Dit zijn onze koffers, klaar voor de verhuizing
Maandagochtend zijn we eerst naar het hoofdkantoor van de Estate geweest om toegang als ‘residents’ te krijgen. Tot nu toe moeten we ons iedere keer als bezoeker melden en hebben we een barcode die men scant en waarmee wij toegang krijgen. Soms kost dit veel tijd, omdat er mensen voor je zijn die de papieren niet in orde hebben. Het maximum was vorige week vrijdag, toen ik meer dan 10 minuten heb staan wachten omdat iemand moeilijk deed. Omdat we nu permanente bewoner worden, kunnen we via een automatisch poortje binnen. Daarbij wordt je handafdruk gescand (dus niet vingerafdruk). Het aanvragen van de toegang viel mee qua tijd. Normaal duurt hier alles lang, maar in dit geval was het binnen een half uur voor ons beiden geregeld. Ook kunnen we nu de app van de Estate gebruiken, waarmee berichten doorkomen en waarmee we ook hulp (medisch of anders) kunnen inroepen via een noodknop. Binnen de Estate lijkt dit ietwat overdreven, want we hebben ons nog geen moment onveilig gevoeld. Er staat grote muren met prikkeldraad om de estate (zoals iedere ander estate) en bij de plekken waar mogelijk mensen zouden kunnen binnenkomen staat 24 uur per dag bewaking.
Om 10 uur konden we in ons nieuwe huis terecht en toen we daar aankwamen, was net alles in orde. We hebben met Doris (onze hulp) en Anne-Marie (de makelaar) het hele huis gecontroleerd. Uiteindelijk waren we rond de middag klaar. Het huis was een beetje kaal en we misten vooral wat schoonmaakartikelen. Toen we een dag later daarnaar vroegen, kregen we vrijwel onmiddelijk alles geleverd wat we nodig hebben. We zullen nog wel enkele zaken (vooral keukenspullen) die we zelf handig vinden, moeten kopen, maar het meeste hebben we nu.
De eerste test van de internetverbinding zag er goed uit, meer dan 100 MB. Hieronder de snelheid die ik nu (op WIFI) meet met speedtest:
Inmiddels wonen we nu al 2 dagen in dit huis en het bevalt goed. Veel meer ruimte, een mooie tuin en veel meer kookmogelijkheden (en een vaatwasser). Hieronder een eerste impressie van het huis, inclusief een aantal video’s. Wel is het nog uitzoeken welke weg nu het handigst is naar mijn werk (en welke tijd). Dinsdag ging in om 6.40 uur weg en kwam ik in een gigantisch oponthoud terecht vlak bij huis. Dit was niet echt een handige weg en tijd. Ik ben woensdag 5 minuten eerder gegaan en heb de andere uitgang van de Estate genomen (de uitgang die ik voorheen ook nam). Dit scheelde minimaal 20 minuten reistijd. Het is dus beter niet de dichtstbijzijnde uitgang te nemen, maar de uitgang aan de andere kant.
